کاربر:Safa/4صفحه تمرین

سازمان ملل متحد (UN)

ارگانی بین المللی است که پس از عدم موفقیت جامعه ملل (League of Nations) و انحلال آن در سال ۱۹۳۹ در سالهای آغازین جنگ جهانی دوم در اول ٰٰژانویه ۱۹۴۱ به عنوان سمبل اتحادی در زمان جنگ در نظر گرفته می شد که بعدها در ۲۴ اکتبر ۱۹۴۵ بعنوان سازمانی بین المللی تاسیس شد.

در بزرگداشت این تاسیس همه ساله روز ملل متحد در ۲۴ اکتبر در جهان جشن گرفته می شود.

الگوی سازمان ملل متحد، جامعه ملل بود، سازمانی که تاسیس آن در جریان جنگ جهانی اول مطرح و در ۱۹۱۹ طبق « معاهده ورسای» برای حمایت از همکاری های بین المللی و دستیابی به صلح و امنیت تشکیل شد. از اواسط جنگ جهانی دوم، دول متفق به فکر تشکیل این سازمان افتادند. رهبران دولت های امریکا و انگلیس، در ماه اوت سال ۱۹۴۱، منشوری مشتمل بر هشت ماده را امضا کردند. دولت های دیگر مثل چین، شوروی سابق و فرانسه نیز با پذیرفتن متن منشور، به امضاکنندگان آن پیوستند. منشور ملل متحد در تاریخ ۵ تیر ۱۳۲۴، برابر با ۲۶ ژوئن ۱۹۴۵ امضا شد و پس از تصویب این پنج دولت و اکثریت کشورهای خواهان عضویت، رسما به وجود آمد. مقر سازمان ملل متحد در نیویورک و دارای شش رکن اصلی است که عبارتند از: مجمع عمومی، شورای امنیت، شورای اقتصادی و اجتماعی، شورای قیمومت، دیوان بین المللی دادگستری و دبیرخانه. ۲۴ اکتبر برابر با دوم آبان هر سال، روز تأسیس سازمان ملل در سراسر جهان «روز ملل متحد» نامیده شده است.

سازمان ملل متحد یا به اختصار (UN) یک سازمان بین‌المللی است که در جهت ارتقاء همکاری‌های بین‌المللی فعالیت می‌کند.

پایه گذاری سازمان ملل متحد

عدم موفقیت جامعه جهانی در پیش گیری از آغاز جنگ جهانی دوم، این باور را عمومی کرد که ایجاد یک سیستم همکاری بین المللی کارآمد، می تواند در حفظ جهان در برابر جنگ مؤثر باشد.

فکر تاسیس سازمان ملل متحد در طول جنگ جهانی دوم به وجود آمد. رهبران متفقین که برای پایان دادن به جنگ همکاری داشتند نیاز مبرم به سازوکاری را احساس کردند که به برقراری صلح و جلوگیری از جنگ های آینده کمک کند. که این امر تنها زمانی ممکن می شود که همه ملت ها از راه سازمانی بین المللی با هم کار کنند.

نمایندگان ۵۰ کشور در ۱۹۴۵ در کنفرانس ملل متحد درباره تشکیل سازمانی بین المللی در سانفرانسیسکو دیدار کردند تا منشور ملل متحد را تدوین کنند.

این نمایندگان براساس پیشنهادهایی دست به مشورت زدند که نمایندگان چین، اتحاد شوروی، انگلیس و ایالات متحده از اوت تا اکتبر ۱۹۴۴ در «دمبارتن اوکز» ایالات متحده، مطرح کرده بودند. منشور ملل متحد در ۲۶ ژوئن ۱۹۴۵ به امضای نمایندگان ۵۰ کشور رسید و لهستان که در کنفرانس نماینده نداشت کمی بعد آن را امضا کرد و یکی از ۵۱ کشور عضو اولیه شد.

سازمان ملل متحد کار خود را به صورت رسمی از ۲۴ اکتبر ۱۹۴۵آغاز کرد.

مقر سازمان ملل متحد د ر نیویورک

سازمان ملل متحد، نهادی است که در میان نظام های گوناگون اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و حقوقی در ساختار کنونی روابط بین الملل، هماهنگی برقرار می سازد. این سازمان، کانون اصلی گردهم آیی ها و انجام مذاکرات درباره صلح و امنیت بین المللی است. نقشی که این سازمان برای حفظ صلح به عهده دارد، به شکل ممانعت یا محدود کردن درگیری ها و در نهایت، استقرار صلح پدیدار گشته است.

نام «ملل متحد» را فرانکلین دی روزولت رئیس جمهوری امریکا نخستین بار در اعلامیه «ملل متحد» در اول ژانویه ۱۹۴۲ بکاربرد. زمانی که نمایندگان ۲۶ کشور قول دادند به مبارزه مشترک علیه قدرت های محور ادامه دهند،

این کشورها ابتدا سازمان هایی بین المللی ایجاد کردند تا در مسائل ویژه همکاری کنند که درهمین رابطه اتحادیه بین المللی ارتباطات در ۱۸۵۶ به عنوان اتحادیه بین المللی تلگراف تشکیل و اتحادیه جهانی پست در ۱۸۷۴ تاسیس شد.

نخستین کنفرانس بین المللی صلح در ۱۸۹۹ در لاهه تشکیل شد تا اسناد لازم را برای حل مسالمت آمیز بحران ها، پیشگیری از جنگ ها و تهیه مقررات این کشمکش ها تهیه کند. طی این کنفرانس، کنوانسیون حل مسالمت آمیز اختلافات بین المللی، تصویب شد و دیوان دائمی داوری در لاهه تاسیس شد که درسال ۱۹۰۲ آغاز به کار کرد.

اهداف سازمان ملل متحد

سازمان ملل متحد چهار هدف دارد:

۱- حفظ صلح و امنیت بین المللی،

۲- توسعه روابط دوستانه میان کشورها و ملل مختلف

۳- همکاری در حل مشکلات بین المللی و ترویج احترام به حقوق بشر

۴- مرکزی برای هماهنگ کردن اقدامات کشورها. بیش از ۳۳ سازمان وابسته، به همکاری در این راستا مشغولند . آنها در

مجموع با عنوان نظام ملل متحد شناخته شده اند، و همگی در زمینه های خاص خود به کار می پردازند.

در این سازمان تمام کشور های عضو از بزرگ و کوچک، غنی و فقیر، با دیدگاه های سیاسی متفاوت و نظام های اجتماعی مختلف، از حق اظهار نظر و رای در تصمیم گیری های مجمع عمومی برخوردارند.

تاریخچه سازمان ملل

هر چند سازمان ملل متحد در خلال جنگ جهانی دوم )۱۹۴۵- ۱۹۳۹  بوجود آمد آرمان جامعه مللی که در صلح و آرامش زندگی کنند بسیار پیش تر از آن به ذهن متبادر شد. در سال ۱۷۹۵میلادی،فیلسوف آلمانی امانوئل کانت، اندیشه صلح همیشگی را تقویت کرد که نظریه ای است بر مبنای آنچه اکنون

حاکمیت قانون اش می نامند. او چنین استدلال کرد که ملت ها جامعه مسالمت جوی جهانی را نه از

طریق تشکیل دولت جهانی، بلکه با تبدیل هر کشور به مملکتی آزاد و احترام گذارنده به شهروندان و

بازدید کنندگان خارجی اش ایجاد می کنند و به این ترتیب اجتماعی صلح جو در سراسر عالم گسترش می

یابد.

با این اندیشه، کانت نه تنها تفکر فلسفی و سیاسی را تحت تاثیر قرار داد، بلکه توسعه حقوق بین الملل

و ایجاد نهاد هایی از جمله اتحادیه بین المجالس )به وجود آمده در 1884 میلادی و از پیشینیان جامعه ملل

و ناظر دائمی امروزین ملل متحد( را هم برانگیخت. تاثیر و نفوذ او به همین ترتیب به روشنی در

سخنرانی"چهارده اصلی" وودرو ویلسون، رئیس جمهور آمریکا در تاریخ 8 ژانویه سال 1418 خطاب به به کنگره ایالات متحده قابل مشاهده است که شامل نخستین اشاره به جامعه ملل بود.

جامعه ملل

جامعه ملل در سال 1414 ، پس از جنگ جهانی اول راه اندازی گردید. این تشکیلات زمانی رسما تاسیس

شد که 99 کشور میثاق جامعه ملل، یعنی قسمت اول معاهده ورسای، را امضا کردند.

هدف اصلی از تشکیل جامعه ملل حفظ صلح جهانی از طریق ترویج خلع سلاح، جلوگیری از بروز جنگ از راه امنیت جمعی ، حل و فصل اختلافات میان کشورها از طریق مذاکره و دیپلماسی و بهبود رفاه جهانی بود. با این حال، جامعه ملل دچار برخی نقاط ضعف اساسی بود. اگر کشورهای درگیر در اختلاف، نادیده گرفتن تصمیمات جامعه ملل را بر می گزیدند، جامعه ملل می توانست تحریم های اقتصادی وضع کند اما از آنجا که نیروی نظامی نداشت هیچ راهی برای اجرای این تصمیمات نبود.

علاوه بر این، همه کشورها عضو جامعه ملل نبودند. ایالات متحده برای مثال، بر خلاف تلاش ها و فعالیت

های پرزیدنت ویلسون در پیدایش جامعه ملل ، هرگزعضو آن نبود. کشورهای دیگر که پس از آن به جامعه

ملحق شده بودند، آن را ترک کردند و جامعه ملل اغلب موفق به اقدام در زمینه مورد نیاز نبود.

با وجود این نقاط ضعف، جامعه ملل قادر به حل و فصل برخی اختلافات و متوقف کردن برخی جنگ های کوچک بود. جامعه با موفقیت در اختلاف بین سوئد و فنلاند بر سر جزایر آلاند ) 1921 ( مداخله کرد و تهاجم

)یونان به بلغارستان) 1411 را متوقف کرد. با این حال، جامعه در جلوگیری یا توقف جنگ ملل قدرتمند بی اثربود. هنگامی که ایتالیا به حبشه ) اتیوپی ( در سال 1431 حمله کرد، جامعه عمل تجاوز را محکوم و تحریم هایی وضع کرد، اماتحریم ها هیچ تاثیری نداشت. علاوه بر این، جامعه ملل در رویارویی با وقایع منجر به بروز جنگ جهانی دوم ناتوان بود.

جلسه افتتاحیه جامعه ملل درژنو

مقدمه ای بر سازمان ملل متحد

اگر چه جامعه ملل در کار خود ناموفق بود، اما آغاز رویای سازمانی جهانی به شمار می آمد. جانشین آن

سازمان ملل متحد بود که دارایی ها و اموال جامعه منحل شده به ارزش تقویمی 11 میلیون دلار در سال

1491 ، مشتمل بر کاخ ملل در ژنو )سوئیس( و بایگانی اسنادجامعه، را به ارث برد.

ایجاد سازمان ملل متحد

اندیشه سازمان ملل متحد در طول جنگ جهانی دوم به وجود آمد. رهبران متفقین در جهان که برای پایان

دادن به جنگ همکاری داشتند نیاز مبرم به سازوکاری را احساس کردند که به برقراری صلح و جلوگیری از

جنگ های آینده کمک کند. آنان متوجه شدند این امر تنها زمانی ممکن می شود که همه ملت ها از راه

سازمانی جهانی با هم کار کنند. قرار بود ملل متحد چنین سازمانی باشد .

اعلامیه کاخ سنت جیمز

در ژوئن 1491 ، لندن ماوای نه دولت در تبعید بود. پایتخت پذیرای بریتانیا در آن اوان، ماه ها جنگ را پشت

سر گذاشته بود، و در شهر علامت گذاری شده با بمب، آژیر های حمله هوایی اغلب اوقات طنین می

انداخت. عملا تمام اروپا مقهور قدرت های محور شده بود و کشتی های حامل کمک های حیاتی مرتبا در

اقیانوس اطلس به نحو نگران کننده ای غرق می شدند. اما در خود لندن و میان دولت ها و مردم متفق،

خللی در ایمان به پیروزی نهایی به وجود نیامده بود.

در 11 ژوئن 1491 ، نمایندگان بریتانیا، کانادا، استرالیا، نیوزیلند و اتحادیه آفریقای جنوبی، دولت های در تبعید

بلژیک، چکسلواکی، یونان، لوکزامبورگ، هلند، نروژ، لهستان و یوگسلاوی و ژنرال دوگل، رهبر دولت فرانسه

آزاد، در کاخ قدیمی سنت جیمز ملاقات و بیانیه ای را امضا کردند که اشعار می داشت:

"تنها اساس واقعی صلح پایدار در مشارکت آرادی مردمان آزاد در جهانی است که در آن، فارغ از تهدید

تجاوز، همه بتوانند از امنیت اقتصادی و اجتماعی بهره مند شوند. قصد ما این است که با هم و با دیگر

مردمان آزاد، هم در جنگ و در صلح ، برای نیل به این هدف همکاری کنیم. "

منشور آتلانتیک

دو ماه بعد، رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا، فرانکلین دی روزولت و نخست وزیر بریتانیا، وینستون چرچیل

در نقطه ای از دریا یعنی همان دریایی که در آن نبرد نومیدانه آتلانتیک به وقوع پیوسته بود، ملاقات و در 19

اوت 1491 ، اعلامیه مشترکی صادر کردند که در تاریخ به عنوان منشور آتلانتیک شناخته شده است.

منشور آتلانتیک، در هشت بند اصلی، چشم اندازی برای توافقات پس از جنگ برشمرد:

1. ایالات متحده یا دولت انگلستان هیچ چشم داشت سرزمینی نداشت.

1. تغییرات سرزمینی بایست به خواست مردمان مربوطه باشد.

3. همه مردم حق تعیین سرنوشت داشتند.

9 . موانع تجاری کاهش می یافت.

1. همکاری های اقتصادی جهانی و پیشبرد رفاه اجتماعی می بایست وجود داشته باشد.

1. اعضا برای ایجاد جهانی آزاد از آز و ترس همکاری می کردند.

9. اعضا برای آزادی دریاها همکاری می کردند.

8. قرار بود کشورهای متجاوز خلع سلاح شوند و پس از جنگ خلع سلاح همگانی باشد.

آیا می دانستید؟

هیچ کس منشور آتلانتیک را امضا نکرده است

هیچ نسخه امضا شده ای از منشور آتلانتیک وجود ندارد. درآن زمان، چندین پیش نویس تهیه

شد تا اینکه کابینه جنگ بریتانیا و دولت واشنگتن متن مورد توافق نهایی را برای یکدیگر

تلگراف کردند.

در کنفرانسی مطبوعاتی در دسامبر سال 1499 ، روزولت، رئیس جمهور ایالات متحده، اقرار

کرد که "هیچ کس منشور آتلانتیک را امضا نکرد. " در روایت چرچیل، نخست وزیر بریتانیا از

کنفرانس یالتا، او به نقل از روزولت عنوان کرد که "منشور آتلانتیک همانند قانون اساسی

نانوشته بریتانیا بود- سندی وجود نداشت، در عین حال تمام دنیا آن را می شناختند . "

لازم به ذکر است که سند فوق تاکید کرد به هر دو طرف "غالب ]و [ مغلوب" حق دسترسی به بازار "در

شرایط مساوی" داده خواهد شد. این امر امتناعی آشکار از تضعیف اقتصادکشورهای شکست خورده با

تحریم های تنبیهی بود، مانند تحریم هایی که پس از جنگ جهانی اول بر آلمان تحمیل شده و اعتقاد بر این

بود که از اسباب شعله ور شدن آتش جنگ جهانی دوم به حساب می آمد.

در جلسه بعدی شورای نیروهای متفق در کاخ سنت جیمز لندن در 19 سپتامبر 1491 ، دولت های بلژیک،

چکسلواکی، یونان ، لوکزامبورگ ، هلند، نروژ ، لهستان، اتحاد جماهیر شوروی، یوگسلاوی و نمایندگان

ژنرال دوگل به اتفاق آرا، پایبندی به اصول سیاست های مندرج در منشور را به تصویب رساندند.

اعلامیه ملل متحد

در روز سال نو 1491 ، نمایندگان ایالات متحده، انگلستان ،اتحاد جماهیر شوروی و چین سندی کوتاه را

امضا کردند که به اعلامیه ملل متحد معروف است. روز بعد، نمایندگانی از 11 کشور دیگر امضا خود را به

متن افزودند. این سند مهم مسوولیت دولت های امضا کننده در قبال تلاش های جنگی را به حداکثر می

رساند و آنها را از ایجاد صلحی جداگانه بر حذر می داشت.

سه سال بعد، هنگام تدارک کنفرانس سان فرانسیسکو، تنها آن دسته از کشورهایی که به متحدین اعلام

جنگ داده و عضو بیانیه ماه مارس 1491 سازمان ملل متحد بودند به شرکت در آن کنفرانس دعوت شدند.

) امضااعلامیه ملل متحد ) 1 ژانویه 1491__