ابوالحسن صبا: تفاوت میان نسخه‌ها

ابوالحسن صبا در [[تهران]] و در خانواده‌ای اهل فرهنگ به‌دنیا آمد. خانواده‌ پدری او تا سه نسل با حرفه‌ پزشکی سر و کار داشتند، اما همه از دوست‌داران دانش و هنر بودند.<ref>'''یادی از ابوالحسن صبا، "شهریار" موسیقی. دویچه وله فارسی'''</ref> او فرزند ابوالقاسم کمال‌السلطنه، پزشک، ادیب و  عاشق موسیقی بود. پدرش سه‌تار می‌نواخت و اولین استاد ِ پسر، پدر بود. ابوالقاسم‌خان کما‌ل‌السلطنه، خود نوه‌ محمودخان صبا، ملک‌الشعرای دربار [[فتح‌علی‌شاه قاجار]] بود. وی در اصل از مردم [[آذربایجان]] و از خاندان امرای دنبلی است و در  نسب‌نامه تا سی و یک پشت به خالد برمکی می‌رسد.<ref name=":0">خانه ابوالحسن صبا. TEHRAN 3D</ref>  

مادر صبا نقل کرده است که ابوالحسن از بچگی لب ايوان مي‌نشست و چند تار به انگشت خود می‌بست و با دهان صدای سازهای مختلف را در مي‌آورد. پدر، ابوالحسن را در سن شش سالگی به اساتید بزرگ موسیقی سپرد. ابوالحسن که لقب «صبا» را بعدها به‌عنوان نام خانوادگی خود برگزید، در همان نوجوانی نواختن ویولون و خواندن نت موسیقی را از حسین‌خان هنگ‌آفرین یاد گرفت .  

استاد ابوالحسن صبا در تاريخ ۲۹ آذر سال ۱۳۳۶ در سن ۵۵  سالگی به‌علت عارضه قلبی درگذشت. آرامگاه صبا در [[ظهيرالدوله]] شميران در خيابان دربند تهران واقع شده است. بعد از مرگ و بر طبق وصیت او، خانه‌اش توسط دانشکده هنرهای زیبا در ۲۹ آبان ۱۳۵۳ به موزه تبدیل شد. ساختمان خانه صبا بعد از مرگ او به‌وسیله وزارت فرهنگ و هنر از بازماندگان خریداری شد. این خانه که مربوط به دوره رضاشاه است و در تهران، خیابان جمهوری، خیابان ظهیرالاسلام، نبش کوچه صبا واقع شده<ref>سایت opentripmap</ref> دارای پنج اتاق، زیر زمین و حیاط کوچکی است ... به‌طور کلی، موزه صبا به دو بخش تقسیم می‌شود، بخش اول شامل سازها، لوازم شخصی و آثار استاد از جمله ردیف‌های موسیقی است و بخش دوم اختصاص به کارهلی دستی خانم صبا، همسر استاد صبا، دارد که شامل مجموعه تندیس‌های مومی و لباس‌های محلی و سنتی ایران قدیم است.<ref name=":0" /> این موزه در سال ۱۳۸۳ به کوشش سبا خویی (فرزند رکسانا کوچکترین دختر استاد صبا و اسماعیل خویی)، مرمت شد.