کاربر:Omid/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

از ایران پدیا
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{Infobox military conflict
|conflict=Algerian War{{سخ}}{{Lang|ar|الثورة الجزائریة}}{{سخ}}''{{Lang|ber|Tagrawla Tadzayrit}}''{{سخ}}''{{Lang|fr|Guerre d'Algérie}}''
|image=Algerian war collage wikipedia.jpg
|image_size = 300px
|width=400px
|caption= Collage of the French war in Algeria|date=۱ نوامبر ۱۹۵۴ – ۱۹ مارس ۱۹۶۲{{سخ}}({{سن به سال، ماه، هفته و روز|month1=11|day1=01|year1=1954|month2=03|day2=19|year2=۱۹۶۲}})
|place=[[الجزایر]]
|territory=  استقلال الجزایر
|result=بن بست نظامی,<ref>The Algerian War 1954–62, By Martin Windrow, Mike Chappell, page 11</ref><ref>Introduction to Comparative Politics, By Mark Kesselman, Joel Krieger, William Joseph, page 108</ref><ref>Contracting States: Sovereign Transfers in International Relations, By Alexander Cooley, Hendrik Spruyt, page 63</ref><ref>Christian A. Herter: The American Secretaries of State and Their Diplomacy By George Bernard Noble, page 155</ref>{{سخ}}[[جبهه آزادی‌بخش میهنی (الجزایر)]] پیروزی سیاسی,{{سخ}}[[Évian Accords]],{{سخ}}استقلال الجزایر ,{{سخ}} پایان  [[تاریخ استعمارگری فرانسه]]،<ref>"The French defeat in the war effectively signaled the end of the French Empire" Collective Memory: France and the Algerian War (1954–1962) Jo McCormack – 2010 [https://books.google.fr/books?id=DbnhuiJ8pEgC&pg=PA1&dq=algerian+war+end+of+the+french+empire&hl=fr&sa=X&ved=0ahUKEwiO987r2sLUAhWeOsAKHRlfD5sQ6AEIKzAB#v=onepage&q=algerian%20war%20end%20of%20the%20french%20empire&f=false]</ref>{{سخ}}  فروپاشی [[جمهوری چهارم فرانسه]] و تاسیس  [[جمهوری پنجم فرانسه]]
|combatant1= [[File:Flag of Algeria (1958-1962).svg|20px|border]] [[جبهه آزادی‌بخش میهنی (الجزایر)]]{{سخ}}[[File:Flag of Algeria (1958-1962).svg|22px|border]] [[Algerian National Movement|MNA]]{{سخ}}[[File:Flag of Parti communiste algérien.gif|22px|border]] [[Algerian Communist Party|PCA]]
|combatant2={{پرچم|فرانسه}}
|combatant3={{پرچمک|فرانسه}} [[Front Algérie Française|FAF]]{{سخ}}<small>(1960–61)</small>{{سخ}}{{تصویر پرچم‌ها|Oas logo public.svg}} [[سازمان ارتش سری]]{{سخ}}<small>(1961–62)</small>
|commander1= [[Mourad Didouche]]{{کشته‌شده در نبرد}}{{سخ}}[[Mustapha Benboulaïd]]{{کشته‌شده در نبرد}}{{سخ}}[[العربی بن مهیدی]]{{اعدام‌شده}}{{سخ}}[[Ali La Pointe]]{{کشته‌شده در نبرد}}{{سخ}}[[احمد زبانه]]{{اعدام‌شده}}{{سخ}}[[یوسف زیغود]]{{کشته‌شده در نبرد}}{{سخ}}[[Benali Boudghène]]{{کشته‌شده در نبرد}}{{سخ}}[[Bachir Chihani]]{{کشته‌شده در نبرد}}{{سخ}}[[Ali Mallah]]{{کشته‌شده در نبرد}}{{سخ}}[[عمیروش آیت حمودة]]{{کشته‌شده در نبرد}}{{سخ}}[[Saadi Yacef]]{{سخ}}'''Politicians:'''{{سخ}}[[Abane Ramdane]]{{کشته‌شده در نبرد}}{{سخ}}[[فرحات عباس]]{{سخ}}[[هواری بومدین]]{{سخ}}[[حسین آیت احمد]]{{سخ}}[[احمد بن بلا]]{{سخ}}[[کریم بلقاسم]]{{سخ}}[[فرانتس فانون]]{{سخ}}[[رابح بیطاط]]{{سخ}}[[محمد بوضیاف]]{{سخ}}[[علی حسین کافی]]{{سخ}}[[Ahmed Tewfik El Madani]]{{سخ}}[[Ahmed Francis]]{{سخ}}[[Mohamed Khider]]{{سخ}}[[Benyoucef Benkhedda]]{{سخ}}[[Abdelhamid Mehri]]{{سخ}}[[Mohamed Lamine Debaghine]]{{سخ}}[[Saad Dahlab]]{{سخ}}[[Mohammed Seddik Benyahia]]{{سخ}}[[Amar Ouamrane]]{{سخ}}[[Lakhdar Ben Tobbal]]{{سخ}}[[Abdelhafid Boussouf]]{{سخ}}[[Saïd Mohammedi]]{{سخ}}[[Ibrahim Mazhoudi]]
|commander2= Alphonse Djamate <small>(1955–62)</small>{{سخ}}Paul Cherrière <small>(1954–55)</small>{{سخ}}Henri Lorillot <small>(1955–56)</small>{{سخ}}[[Raoul Salan]] <small>(1956–58)</small>{{سخ}}[[Jacques Massu]] <small>(1956–60)</small>{{سخ}}[[Paul Aussaresses]]{{سخ}}[[Maurice Challe]] <small>(1958–60)</small>{{سخ}}Jean Crepin <small>(1960–61)</small>{{سخ}}[[Fernand Gambiez]] <small>(1961)</small>|commander3={{تصویر پرچم‌ها|Oas logo public.svg}} [[Pierre Lagaillarde]]{{سخ}}{{تصویر پرچم‌ها|Oas logo public.svg}} [[Raoul Salan]]{{سخ}}{{تصویر پرچم‌ها|Oas logo public.svg}} [[Edmond Jouhaud]]{{سخ}}{{تصویر پرچم‌ها|Oas logo public.svg}} [[Jean-Jacques Susini]]{{سخ}}[[Said Boualam]]
|strength1=300,000 identified 40,000 civilian support
|strength2=470,000 <small>(maximum reached and maintained from 1956 to 1962)</small><ref name="French Army strength">Martin Windrow, ''The Algerian War 1954–62.'' p. 17</ref>{{سخ}}1.5 million total mobilized<ref>http://www.lefigaro.fr/mon-figaro/2012/03/19/10001-20120319ARTFIG00743-algerie-une-guerre-d-appeles.php</ref>{{سخ}}more than 90,000 [[Harkis]]
|strength3=3,000 (OAS)
|casualties1= *141,000–152,863 male FLN soldiers killed<ref>[http://www.palgrave.com/resources/sample-chapters/9780333774564_sample.pdf] Page 6 "The Algerian Ministry of War Veterans gives the figure of 152,863 FLN killed"</ref><ref>[http://www.tilj.org/content/journal/48/num3/Draper575.pdf] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20161107072951/http://www.tilj.org/content/journal/48/num3/Draper575.pdf |date=۷ نوامبر ۲۰۱۶ }} "The Algerian Ministry of War Veterans calculates 152,863 Front de Libération Nationale (FLN) deaths(french sources), and although the death toll among Algerian civilians may never be accurately known estimate of 1500000 to 2000000 were killed Page 576</ref> including 12,000 internal purges<ref>[https://books.google.com/books?id=BLoCrV-1_EEC&pg=PA538 A Savage War of Peace: Algeria 1954–1962  – Alistair Horne – P358] (4,300 Algerian from the FLN and MNA killed in metropolitan France)</ref>
|casualties2=*25,600 dead<ref name="google">{{cite book|title=A Military History of Africa &#91;3 volumes&#93;|author=Stapleton, T.J.|date=2013|publisher=ABC-CLIO|isbn=978-0-313-39570-3|url=https://books.google.fr/books?id=XvtDAgAAQBAJ&pg=RA1-PA272|pages=1–272|accessdate=2017-01-13}}</ref>
* ۳۰۰۰۰–۱۵۰۰۰۰ [[Harkis]] کشته.<ref name="google2">{{cite book|title=Encyclopedia of Violence, Peace and Conflict: Po – Z, index. 3|date=1999|publisher=Academic Press|isbn=978-0-12-227010-9|url=https://books.google.co.uk/books?id=TG2kN033mDkC&pg=PA86|page=86|accessdate=2017-01-13}}</ref><ref name="google3">{{cite book|title=America's Dirty Wars: Irregular Warfare from 1776 to the War on Terror|author=Crandall, R.|date=2014|publisher=Cambridge University Press|isbn=978-1-139-91582-3|url=https://books.google.co.uk/books?id=z-JSAwAAQBAJ&pg=PA184|page=184|accessdate=2017-01-13}}</ref>|casualties3=*100 dead (OAS){{سخ}}2,000 jailed (OAS)|casus=Toussaint Rouge terrorist attacks in French Algeria by the FLN, 1 November 1954.|
|casualties4=تلفات الجزایر ۵۵۰۰۰ تا ۶۰۰۰۰ نفر غیر نظامی<ref name=civilians>From {{cite web|title=: War of independence|url=https://sites.tufts.edu/atrocityendings/2015/08/07/algeria-war-of-independence/#Fatalities|website=Mass Atrocity Endings}}:


<blockquote>
''He also argues that the least controversial of all the numbers put forward by various groups are those concerning the French soldiers, where government numbers are largely accepted as sound. Most controversial are the numbers of civilians killed. On this subject, he turns to the work of Meynier, who, citing French army documents (not the official number) posits the range of 55,000 – 60,000 deaths. Meynier further argues that the best number to capture the harkis deaths is 30,000. If we add to this, the number of European civilians, which government figures posit as 2,788. -[''
</blockquote>
Meynier's work cited was: {{cite web|last1=Meynier,|first1=Gilbert|title=Histoire intérieure du FLN. 1954–1962|url=https://www.cairn.info/revue-d-histoire-moderne-et-contemporaine-2003-4-page-205.htm}}</ref>  {{سخ}}{{سخ}} ۱ میلیون اروپایی مجبور به فرار شدند.
}}
'''انقلاب الجزایر''' تلاش مردمی است برای آزادی و رهایی. انقلابی که به اهداف اعلام شده خود رسید اما پس از رهایی از چنگ استعمار، تجربه تلخ کشمکش‌های درونی و تصفیه‌های سیاسی را از سر گذراند.
'''انقلاب الجزایر''' تلاش مردمی است برای آزادی و رهایی. انقلابی که به اهداف اعلام شده خود رسید اما پس از رهایی از چنگ استعمار، تجربه تلخ کشمکش‌های درونی و تصفیه‌های سیاسی را از سر گذراند.


نسخهٔ ‏۱۹ فوریهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۸:۰۲

انقلاب الجزایر تلاش مردمی است برای آزادی و رهایی. انقلابی که به اهداف اعلام شده خود رسید اما پس از رهایی از چنگ استعمار، تجربه تلخ کشمکش‌های درونی و تصفیه‌های سیاسی را از سر گذراند.

در سوم ژوئیه ۱۹۶۲ (۱۲ تیر ۱۳۴۱) کشور الجزایر بعد از ۱۳۲ سال که تحت سلطه فرانسه بود به استقلال رسید و در هشت اکتبر همان سال به نام: جمهوریه الجزایره الدموکراتیه الشعبیه (جمهوری دموکراتیک مردمی الجزایر) به عضویت سازمان ملل متحد درآمد.

از ۱۹۵۴ تا روز استقلال یعنی مدت هشت سال «جبهه آزادی‌بخش ملی» مبارزه مسلحانه خود را علیه اشغالگران فرانسوی به‌شدت ادامه داد.

ملت الجزایر یک میلیون قربانی داد و در تاریخ کشورهای عرب و شمال آفریقا، الجزایر به عنوان «ارض میلیون شهید» سرزمین یک میلیون شهید معروف شد.

این تعداد شهدای الجزایر غیر از شهدایی است که الجزایری‌ها به رهبری امیر عبدالقادر در جنگ با ارتش فرانسه در آخر قرن نوزدهم در راه آزادی میهن خویش فدا ساختند.

سلطه فرانسه بر الجزایر

از قرن شانزدهم میلادی به بعد امپراتوری عثمانی بر سراسر شمال آفریقا از جمله الجزایر مسلط شد. حکام محلی با گرفتن لقب «بیک» از دربار قسطنطنیه و فرستادن مالیات سالیانه به دربار عثمانی، خلعتی به نام جبه قرمز دریافت می‌کردند که نمایانگر اطاعت از دربار عثمانی بود.

فرمانروایان و به عبارتی بیک‌های الجزایر در بعضی موارد مستقل بودند و با هر کشوری که قراردادی امضا می‌کردند، دربار عثمانی آن را تایید می‌کرد. در سال ۱۷۹۷ میلادی در زمان حکومت هیات‌مدیره (دایرکتوار) بر فرانسه، دولت فرانسه گندم‌های فراوانی به مبلغ پنج میلیون فرانک از «بیک حسین» فرمانروای الجزایر خریداری کرد ولی بعد از تحویل گندم‌ها پول آن را نپرداخت.

بیک‌حسین به کنسول فرانسه در الجزیره اعتراض کرد و ضمن صحبت در حال عصبانیت مگس‌پرانی را که در دست داشت به صورت کنسول فرانسه کوبید. دولت فرانسه که از دیرزمان قصد تصرف الجزایر را داشت، این امر را بهانه قرار داد و ارتش فرانسه با صد کشتی جنگی و ۳۶ هزار سرباز بنادر الجزایر را به گلوله بست و سپاهیان فرانسه شهر الجزیره را گرفتند. بیک‌حسین در پنج ژوئیه ۱۸۳۰ با تمام وجوه نقدی که می‌توانست به آن دسترسی پیدا کند، به عثمانی فرار کرد. این واقعه در زمان سلطنت شارل دهم (Charles X) اتفاق افتاد.

پس از سقوط شارل دهم، «لوئی فیلیپ» (Louis Philippe I) بخش عظیمی از سربازان خود را از الجزایر خارج کرد و فقط هشت هزار سرباز در آن‌جا نگه داشت.

در سال ۱۸۳۵ میلادی، مقاومت مردم در برابر اشغالگران آغاز شد. دولت فرانسه در سال ۱۸۳۶ میلادی تصمیم گرفت ضمن سرکوب جنبش مردم الجزایر، همه خاک الجزایر را تصرف کند لذا شهر کنستانتین را تصرف کرد. فرانسوی‌ها در جریان تصرف این شهر سه هزار و ۵۰۰ نفر تلفات دادند (۱۳ اکتبر ۱۸۳۷)، ولی برای تسخیر مناطق جنوبی الجزایر با مقاومت امیر عبدالقادر که فردی مسلمان و وطن‌پرست بود روبه‌رو شدند. امیر عبدالقادر مدت ۱۴ سال با دولت فرانسه جنگید.

قیام امیر عبدالقادر و نتایج آن

امیر عبدالقادر (Emir Abdelkader al-Jazairi) فرزند محی‌الدین از اعراب ناحیه اران و از طایفه مرابطون بود. او برای مبارزه با فرانسویان قبایل الجزایری را متحد ساخت و شکست سختی به فرانسویان در ۱۸۳۷ وارد آورد. به طوری که طی قرارداد ۲۸ می ۱۸۳۷ دولت فرانسه مجبور شد به جز بخش ساحلی، بقیه الجزایر را به امیر عبدالقادر بسپارد. اما امیر عبدالقادر بعد از این قرارداد، اعلام کرد که قوای فرانسه باید ساحل الجزایر را نیز ترک کند، لذا دولت فرانسه نیرویی به فرماندهی ژنرال بوژو (Gen –Bugeaud) با ۱۱۵ هزار نیرو از طریق بندر طنجه در مراکش قوای عبدالقادر را به محاصره درآورد و باعث شکست وی در سال ۱۸۴۵ میلادی شد.

امیر عبدالقادر برای جمع‌آوری نیرو به کوهستان‌های الجزایر رفت و توانست تجدیدقوا کرده و راه سپاهیان فرانسه را به سمت جنوب مسدود کند. اما به‌واسطه آن که امیر مراکش مرزهای کشور خویش را روی سربازان امیر عبدالقادر بست، وی دچار شکست شد و سربازان فرانسوی او را اسیر کردند. با شکست او، الجزایر کاملا به تصرف فرانسه درآمد. امیر عبدالقادر به دمشق منتقل شد و تا آخر عمر در تبعید به سر برد و در سال ۱۸۸۳ میلادی در آن شهر درگذشت.

دولت فرانسه از این جهت، اکثر کشورهای شمالی آفریقا به‌ویژه الجزایر را مستعمره خویش گردانید که از این سرزمین برای اسکان فرانسویان کوچ‌نشینی و چنگ انداختن به بارورترین زمین‌های زراعتی استفاده کنند. از طرفی دولت فرانسه، هنگام بروز جنگ جهانی اول، جوانان الجزایری را به جبهه‌های جنگ اروپا می‌فرستاد.

در سال ۱۹۱۷ میلادی، تعداد ۱۷۳ هزار جوان الجزایری به جبهه‌ها اعزام، و ۲۵ هزار نفر کشته شدند. پس از جنگ جهانی اول، امیر خالد، نوه امیر عبدالقادر دنباله اقدامات جد خویش را گرفت و ضمن نوشتن نامه‌ای به ادوارد هریو (Edovrd Herriot) در ۱۹۲۴ میلادی درخواست کرد که مردم الجزایر نیز در پارلمان فرانسه عضو باشند و در حقوق شهروندی با مردم فرانسه برابر باشند.

بعد از او احمد مصالی الحاج جنبش استقلال‌طلبانه مردم الجزایر را رهبری کرد و در ۱۹۲۷ میلادی در کنگره اتحاد علیه امپریالیسم در بروکسل شرکت کرد و در آن کنفرانس استقلال مردم الجزایر را از فرانسه خواستار شد. او سپس در الجزایر انجمن ستاره شمال آفریقا را با هدف تساوی فرهنگ فرانسوی و عربی پایه‌ریزی کرد ولی روانه زندان شد.

بعد از آن که او به زندان افتاد فردی به نام عبدالحمیدبن بادیس به کمیسر عالی فرانسه در الجزایر پیشنهاد کرد که در تمامی مدارس و در همه سطوح قرآن و زبان عربی در کنار زبان فرانسه تدریس شود. او خواسته‌های خود را در مجله‌ای به نام شهاب منتشر کرد.

در این هنگام به موازات مبارزات مصالی الحاج و عبدالحمیدبن بادیس، فرحت عباس تحصیل‌کرده فرانسه و عضو حزب اتحاد مردم الجزایر که توانسته بود در ۱۹۴۶ میلادی به عضویت مجلس موسسان فرانسه پذیرفته شود، وارد صحنه شد. او ضمن آن که پایبند افکار اسلامی بود، از افکار مصالی الحاج که دربردارنده شعار «اسلام دین ما، عربی زبان ما» و «زمین متعلق به زارعان»، پشتیبانی می‌کرد.

فرحت عباس جنبش دانشجویان مسلمان را در پاریس تشکیل داده بود. وی برای جلب پشتیبانی سوسیالیست‌های فرانسه از جنبش آزادی‌خواهی مردم الجزایر تمایلات سوسیال دموکراسی پیدا کرد.

تلاش برای استقلال

فرحت عباس در خلال جنگ جهانی دوم «حزب بیانیه آزادی مردم الجزایر» را بنیاد نهاد و خواهان آزادی الجزایر در قالب یک جمهوری شد.

در همین زمان عده‌ای از جوانان الجزایری تحصیل‌کرده فرانسه به توصیه فرحت عباس در ۱۹۵۰ به عضویت یک سازمان مخفی که برای آزادی الجزایر فعالیت می‌کرد، درآمدند. این افراد عبارت بودند از: احمدبن بلا، یوسف‌بن خده، هواری بومدین، رابح بیطاط، شاذلی بن جدید، محمد بوضیاف، عبدالعزیز بوتفلیقه، کریم بلقاسم، محمد خیضر، آیت احمد و عده‌ای دیگر. این سازمان فعالیت‌های نظامی و سیاسی را در برنامه خویش جهت رسیدن به آزادی الجزایر گنجانیده بود.

آنها توانستند «جبهه آزادی‌بخش ملی» (Front de Liveration Nationl)=(FLN) را در ۱۹۵۴ تشکیل دهند، درون این جبهه سیاسی یک جبهه نظامی به نام «ارتش آزادی‌بخش الجزایر» تشکیل دادند که فرماندهی آن با هواری بومدین بود. آنها پایگاه‌هایی در مراکش، تونس و الجزایر داشتند و زمانی که جمال عبدالناصر به ریاست‌جمهوری مصر رسید، قاهره تبدیل به پایتخت حکومت موقت الجزایر به ریاست فرحت عباس درآمد.

تمامی اعلامیه‌های جبهه‌ آزادی‌بخش ملی از طریق رادیو صوت‌العرب از قاهره پخش می‌شد. در اول نوامبر ۱۹۵۴ پس از آن‌که دومین بیانیه نظامی جبهه آزادی‌بخش ملی از رادیو قاهره منتشر شد، عملیات چریکی و مسلحانه را از کوه‌های کابیلی در الجزایر آغاز کردند.

این عملیات تا مرز تونس ادامه داشت. گه‌گاهی محمد پنجم، پادشاه مغرب نیز کمک‌هایی به آنان می‌کرد. به طوری که سران جبهه آزادی‌بخش ملی بین قاهره و تونس و مراکش در رفت‌وآمد بودند تا عملیات ضدفرانسوی را سامان دهند. در چنین وضعیتی در روستاها و شهرها، عملیات مسلحانه ضدفرانسوی در جریان بود و عده زیادی از طرفین کشته می شدند.

در اوت ۱۹۵۶ در یکی از مناطق «کاپیلی» در الجزایر یک کنفرانس محرمانه با شرکت احمدبن بلا، حسن آیت‌احمد، محمد بوضیاف و رابح بیطاط تشکیل شد تا در مورد خط‌مشی سیاسی – نظامی آینده تصمیم گرفته شود. این گروه سپس به مراکش رفتند تا از آن‌جا با هواپیمایی که سلطان محمد پنجم در اختیار آنان گذاشته بود به تونس یا به قاهره پرواز کنند.

هویت اصلی آنان بر خلبان پوشیده بود. اما چون یکی از کمک‌خلبانان بن‌بلا را شناخت، هواپیما را به فرودگاه الجزیره هدایت کرد و بن‌بلا و همه دوستانش به‌وسیله پلیس فرانسه بازداشت و به زندان فرانسه منتقل شدند. در خلال دورانی که بن‌بلا و دوستانش در زندان فرانسه به سر می‌بردند، ارتش آزادی‌بخش ملی به رهبری سرهنگ هواری بومدین، ضرباتی را بر ارتش فرانسه وارد ساخت به طوری که فرانسویان مقیم الجزایر، گروه‌گروه کشور را ترک می‌کردند.

پیروزی انقلاب الجزایر

از سال ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۲ یعنی مدت هشت سال خونین‌ترین نبردها در الجزایر روی داد و نظامیان فرانسه هزاران الجزایری را زیرشکنجه‌های سخت کشتند.

بن‌بلا تا زمان گفت‌وگوهای صلح اویان در سال ۱۹۶۲ میلادی در زندان فرانسوی‌ها بود. به علت بالا گرفتن جنگ در الجزایر در ژانویه ۱۹۶۰ ژنرال دوگل، رئیس‌جمهور فرانسه طی نطقی از مردم الجزایر خواستار برقراری صلحی شجاعانه شد و ضمن سفری که به الجزایر کرد با اغلب سران قبایل ملاقات و نسبت به اعطای استقلال به الجزایر اظهار تمایل کرد.

ژنرال دوگل اعلام کرد که به شرط تشکیل یک کنفرانس صلح میان سران جبهه آزادی‌بخش ملی و دولت فرانسه در شهر اویان و انجام یک رفراندوم حاضر به قبول استقلال الجزایر است.

در ۱۸ مارس ۱۹۶۲ پس از آن‌که فرحت عباس موافقت خود را در شهر قاهره به اعضای جبهه آزادی‌بخش ملی در مورد مذاکرات اویان ابلاغ کرد - این کنفرانس به ریاست کریم بلقاسم تشکیل شد- فرانسه قبول کرد که به الجزایر استقلال دهد و زندانیان الجزایری مانند بن‌بلا و همراهان او را آزاد کند.

در اول ژوئیه ۱۹۶۲ طی یک رفراندوم، ۹۰ درصد از مردم الجزایر خواهان جدایی از فرانسه و استقلال کشور خویش شدند و مقرر شد که سوم ژوئیه ۱۹۶۲ رسما به این کشور استقلال داده شود. از زمان نطق ژنرال دوگل درباره اعطای استقلال به مردم الجزایر، ارتش سری فرانسه (Secret Army organization) (OAS) به رهبری ژنرال سالا» (Salan) تشکیل شد که با خط‌مشی سیاسی – نظامی ژنرال دوگل مخالف بود.

این ارتش عده زیادی از اعضای ارتش آزادی‌بخش الجزایر و مردم عادی را می‌کشت و حتی یکی از اعضای گفت‌وگوکننده در کنفرانس اویان نیز به دست گروه ارتش سری کشته شد. اما ژنرال‌های طرفدار دوگل، سالان را دستگیر و به این نافرمانی پایان دادند.

منابع

  1. تاریخ قرن نوزدهم و معاصر،‌ ج۳، آلبر ماله
  2. تاریخ معاصر کشورهای عربی، د. ر. فوبلیکوف
  3. تاریخ عرب در دوره جدید،‌ لوتسکی
برگرفته از «https://www.iran-pedia.org/w/index.php?title=کاربر:Omid/صفحه_تمرین&oldid=45289»