سکینه چاقوساز
| سکینه چاقوساز | |
|---|---|
 | |
| زادروز | سال ۱۳۱۴ تبریز، ایران |
| درگذشت | ۳۰اردیبهشت ۱۳۶۰ تهران، ایران |
| علت مرگ | ضربات چماقداران در حمله به مراسم مجاهدین |
| محل زندگی | تبریز |
| ملیت | ایرانی |
| جنبش | سازمان مجاهدین خلق ایران |
| دین | اسلام |
| مذهب | شیعه |
سکینه چاقوساز (۱۳۱۴ – ۱۳۶۰)، از زنان مجاهد و فعال سیاسی اهل تبریز بود که در جریان انقلاب ضدسلطنتی و سپس مقابله با استبداد مذهبی حاکم پس از انقلاب ۱۳۵۷ در صفوف هواداران سازمان مجاهدین خلق ایران فعالیت می‌کرد. او در عید فطر سال ۱۳۵۹ در مسجد اندبیلی‌های تبریز، هدف حمله اوباش مسلح وابسته به حزب جمهوری اسلامی و عوامل موسوی تبریزی قرار گرفت و در پی ضربات وارده دچار خون‌ریزی مغزی شد. پس از ۹ ماه بستری‌شدن در بیمارستان‌های تهران، سرانجام در ۳۰ اردیبهشت ۱۳۶۰ جان خود را از دست داد. وصیت‌نامه و زندگی این مادر، نماد پایداری زنان ایران در مبارزه برای آزادی است.
زندگی و مبارزه
سکینه چاقوساز در سال ۱۳۱۴ در شهر تبریز، از خانواده‌ای زحمتکش چشم به جهان گشود. از همان دوران نوجوانی با فضای ظلم و استبداد شاهنشاهی آشنا بود و به‌ویژه در دهه‌های پایانی سلطنت محمدرضا پهلوی با فعالیت‌های انقلابی، به‌ویژه در راهپیمایی‌ها و تظاهرات مردمی علیه رژیم شاه، همراه شد.
پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷، وی همچون بسیاری از هواداران سازمان مجاهدین خلق ایران، به حمایت فعالانه از این جریان پرداخت و در مراسم مذهبی و سیاسی این سازمان در تبریز حضور داشت.[۱]
واقعه مسجد اندبیلی‌ها
در عید فطر سال ۱۳۵۹، در مسجد اندبیلی‌های تبریز، هواداران مجاهدین خلق مراسمی مذهبی برگزار کردند. این مراسم هدف یورش چماقداران حزب جمهوری اسلامی و عوامل مسلح تحت فرمان موسوی تبریزی قرار گرفت. در این حمله، سکینه چاقوساز به‌شدت از ناحیه سر مورد اصابت ضربات باتوم و سلاح‌های جنگی قرار گرفت و به خون‌ریزی مغزی دچار شد.
وی پس از این حادثه به تهران منتقل شد و در بیمارستان‌های ایرانشهر و به‌آور تحت چندین عمل جراحی و درمان‌های فشرده قرار گرفت. اما بر اثر شدت آسیب‌دیدگی، پس از ۹ ماه تحمل درد و رنج، در ۳۰ اردیبهشت ۱۳۶۰ به شهادت رسید.[۱]
واکنش‌ها و یادبود
سازمان مجاهدین خلق ایران در اطلاعیه‌ای رسمی در تاریخ ۵ خرداد ۱۳۶۰، جان‌باختن این مادر مجاهد را اعلام کرد و آن را سندی آشکار بر سرکوب و خشونت نیروهای انحصارطلب مذهبی دانست. در این اطلاعیه آمده بود که سکینه چاقوساز نه فقط یک مادر مقاوم بلکه «نمونه‌ای نادر از آزادگی و ایستادگی مردم تبریز» بود.
مراسم بزرگداشت او در روز جمعه اول خرداد ۱۳۶۰ در مسجد احتشام تبریز با حضور گسترده مردم برگزار شد. این مراسم یکی از نخستین یادمان‌های علنی جان‌باختگان مقاومت در تبریز پس از حملات سال ۱۳۵۹ محسوب می‌شود.[۱]
وصیت‌نامه
وصیت‌نامه سکینه چاقوساز، که در واپسین روزهای حیاتش نوشته شده بود، به‌عنوان سندی از آگاهی و تعهد ایدئولوژیک مادران مجاهد در تاریخ مقاومت معاصر ایران شناخته می‌شود. در این وصیت‌نامه آمده است:
بسم الله الرحمن الرحیم
ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا بل احیا عند ربهم یرزقون (قرآن کریم)
کسانی که در راه خدا کشته می‌شوند مرده مپندارید بلکه آنها زنده‌اند و در پیشگاه پروردگارشان روزی می‌خورند
من سکینه‌ی چاقوساز ایرانی متولد سال ۱۳۱۴ فرزند میرزاعلی که در زمان شاه معدوم شاهد بوده که جوانان پاک و انقلابی که در مکتب مجاهدین خلق پرورش یافته بودند بدون ترس از قدرت طاغوتی رژیم و سازشکارهای مرتجعین مبارزه می‌کردند، امروز هم آشکارا می‌بینم که همان جوانان پاک و معصومی که شاه با مارک خرابکار و تروریست و مارکسیست اسلامی آنها را به زندان‌ها می‌انداخت و شهیدشان می‌کرد، به دست رژیم به‌اصطلاح جمهوری اسلامی و شکنجه‌گران تازه‌کار دوباره در زندان‌ها جای گرفته و هر روز خون مجاهدی را در گوشه و کنار این کشور بر زمین می‌ریزند. این است که به استقامت و ایمان فرزندان مجاهدم ایمان آورده و تا جان در بدن دارم از هیچ‌گونه کوششی در راه تحقق آرمان‌های توحیدی مجاهدین فروگذار نخواهم کرد و در این ساعات آخر عمرم می‌خواهم از قول من به مسعود و موسی سلام برسانید و به تمامی فرزندان و جوانان وصیت می‌کنم که راه مجاهدین را ادامه داده و از هیچ چیز نترسند که خدا با ماست.
وسیعلم الذین ظلموا ای منقلب ینقلبون
سکینه چاقوساز ایرانی[۱]
این متن در اسناد رسمی سازمان مجاهدین خلق ایران و در مراسم سالگرد وی نیز بارها بازخوانی شده است.
اهمیت تاریخی
شهادت سکینه چاقوساز، نمادی از ورود پررنگ زنان به عرصه مبارزات اجتماعی و سیاسی در سال‌های پس از انقلاب ۱۳۵۷ است. او در شمار نخستین مادرانی قرار گرفت که در رویارویی با سرکوب ساختارمند جمهوری اسلامی جان باختند. مرگ او الهام‌بخش بسیاری از خانواده‌های مقاوم و مبارز شد.