طرح شورای ملی مقاومت ایران برای خودمختاری کردستان ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

طرح شورای ملی مقاومت ایران برای خودمختاری کردستان ایران یکی از طرح های این شورا است که به تبیین چگونگی و چرایی خودمختاری کردستان می پردازد.  این طرح در ۱۷ آبان ۱۳۶۲ به تصویب شورای ملی مقاومت رسید و دارای یک مقدمه و ۱۲ ماده است.  

مبارزات مردم کردستان برای احقاق حقوقشان ریشه در دوران پهلوی و مبارزات قاضی محمد و تشکیل جمهوری مهاباد دارد. در سپتامبر سال ۱۹۴۵ میلادی، درست پس از پایان جنگ جهانی دوم،  قاضی محمد به همراه تعدادی از شخصیت‌های «جمعیت احیای کرد» به اتحاد جماهیر شوروی دعوت شدند. آنها در شوروی با جعفر باقراف نخست وزیر جمهوری آذربایجان دیدار کردند. آنها امیدوار بودند با کمک مالی و تسلیحاتی اتحاد جماهیر شوروی بتوانند کشوری کرد را تأسیس کنند. پس از بازگشت از این سفر قاضی محمد و ۱۰۵ تن از سرشناسان کرد بیانیه‌ای صادر کرده و در آن تأسیس حزب دمکرات کردستان را اعلام کردند. این حزب تنها ۱۵۹ روز بعد یعنی در دوم بهمن ۱۳۲۴ برابر با ۲۲ ژانویه‌ی ۱۹۴۶، جمهوری خودمختار مهاباد را در بخشی از آذربایجان ایران که در اشغال شوروی بود تشکیل داد. در آن زمان به دلیل اشغال ایران توسط متفقین شرایط مناسبی برای این کار بوجود آمده بود. وسعت این جمهوری به چند شهر کوچک نزدیک مهاباد محدود می‌شد و مرکز آن شهر مهاباد بود. این جمهوری تنها ۱۱ ماه دوام آورد و پس از انعقاد قراردادی از جانب دولت وقت و اتحاد جماهیر شوروی و خروج ارتش شوروی از ایران و پس از حمله ارتش شاهنشاهی به کردستان از بین رفت. این حمله در 16 آذر ۱۳۲۵ صورت گرفت و طی آن قاضی محمد ،نخستین رهبر حزب دمکرات کردستان و رئیس جمهوری مهاباد در میدان مرکزی شهر مهاباد به دار آویخته شد.  

پس از آن نظام پهلوی کنترل و سرکوب بیش از پیش مردم کردستان را در دستور کار خود قرار داد. یکی از شیوه های کنترل و سرکوب مردم کردستان محروم کردن آنها از ابتدایی ترین حقوق صنفی و اقتصادی بود. به نحوی که فقر بطور گسترده ای در کردستان رواج پیدا کرد. محروم کردن کردها از پیشرفت صنعت یکی دیگر از ابزارهای سرکوب و کنترل بود؛ به نحوی که برغم پیشرفت های علمی در زمینة کشاورزی و دامداری، اقتصاد مردم کرد بر دامداری سنتی استوار بود. این محرومیت تا انقلاب ضد سلطنتی ادامه پیدا کرد.  

با پیروزی انقلاب ضد سلطنتی و برداشته شدن قید و بندهای سرکوب پهلوی، جنبش‌های کردی تلاش کردند هویت کردی خود و مردم کرد را به ثبت برسانند. حزب دمکرات کردستان ایران، برای پرهیز از هر گونه تنش، خود را سازمانی غیر «جدایی طلب» معرفی کرد و از کسانی که خواهان استقلال کردستان بودند انتقاد کرد و در عین حال خواستار استقلال سیاسی کردستان بود. این حق خواهی سنگ بنای اختلافات مردم کردستان با نظام جمهوری اسلامی بود. در اواخر اسفند ۱۳۵۷ قیام کردستان شکل گرفت. ابتدا حزب دمکرات کردستان با اتکا به پیش‌مرگه‌هایش توانست برخی اراضی اطراف منطقه‌ی مهاباد را آزاد کند و نیروهای سپاه پاسداران را از آنجا بیرون کند اما در بهار سال ۵۸ با حملة گسترده آنها مواجه شد. پس از شروع جنگ ایران و عراق تلاش دولت جمهوری اسلامی برای سرکوب قیام کردستان بیشتر شد. در پاییز سال ۵۹ تمامی مناطق کردستان به تصرف سپاه پاسداران  درآمد اما عملیات پراکنده‌ی پیش‌مرگه‌های کرد همچنان ادامه داشت. درگیری های کردستان در سال ۶۲ پایان یافت. نیروهای پیش مرگه یا کشته شدند یا به کردستان عراق پناه بردند.  

در چنین شرایطی بود که شورای ملی مقاومت ایران با ارائة‌ طرح خودمختاری کردستان ابتکار عمل را برای احقاق حقوق پایمال شده‌ی مردم کردستان در دست گرفت.  

نظر به این‌که شورای ملی مقاومت براندازی رژیم خمینی و برقراری نظام سیاسی مبتنی بر اراده و حاکمیت مردم را وجهه‌ی همت خود قرار داده است،