شکنجه: تفاوت میان نسخه‌ها

۱. شلاق: رایج‌ترین شکنجه در مرحله‌ی اول شلاق زدن است که تقریبا در تمام زندان‌ها به شیوه‌های گوناگون اجرا می‌شود. شلاق اغلب بر کف پاها بیشتر از سایر اعضای بدن نواخته می‌شود. البته نوع آن بستگی به تخصص شکنجه‌گر و تعداد آن و مدت آن بستگی به حکم حاکم شرع یا میزان اطلاعات و حساسیت آن اطلاعات دارد، به صورتی که بعضا تا ۱۰۰۰ کابل و ۳۰ ساعت مستمر هم زده شده است. شلاق کابل به هم بافته شده و یا رشته‌های چرم به هم بافته و یا رشته های لاستیک به هم بافته است (لاستیک به هم بافته شده دردناک‌ترین نوع شلاق است). معمولا این شکنجه آنقدر ادامه پیدا می‌کند که دیگر در کف و اطراف پا از قوزک به پایین جای سالمی باقی نماند. در این صورت گوشت‌ها و نسوج این نواحی تماما از بین می‌رود. شکنجه‌گر بعد از این مرحله اقدام به استفاده از شلاق‌های نازکتر می‌کند که در بین انگشتان پا نواخته می‌شود. این عمل نیز تا زمانی ادامه پیدا می‌کند که ناخن‌ها بریزند. البته شکل معمول این شکنجه نسبت به افراد غیرسیاسی و مظنون و افرادی که فقط برای تنبیه و ترساندن دستگیر شده‌اند طور دیگری است. بدین صورت که زندانی را از طرف شکم به ستونی میبندند و یا بر روی شکم روی نیمکتی می‌خوابانند و به کمر او شلاق می‌زنند. این کار معمولا با کابل‌هایی نازک صورت می‌گیرد که گاه از شدت ضربه کابل به درون بدن فرو می‌رود و با خون از محل فرورفتگی بیرون می‌آید. یکی از آثار کابل بر کف پا، ایجاد شدن مشکلات کلیه است که به دلیل اعصاب آن است که در پا وجود دارد.

۲. کتک زدن: شکنجه گر در این مورد از دست و پاهای خود به عنوان ابزار به حالت مشت، چک (کشیده) و یا لگد استفاده می‌کند. اما در این نوع شکنجه موقعیت زندانی تغییر می‌کند، گاه با چشمان و دست و پایی بسته روی صندلی و گاه ساعت‌ها تا کمر در داخل بشکه‌ای پر از آب و یخ.

۴. سوزاندن: یکی از دردناک ترین و در عین حال به مانند شلاق، متداول‌ترین شکنجه ها، سوزاندن است که اثرات آن بر روی بدن می‌ماند. به همین خاطر بر روی کسانی اعمال می‌شود که بی شک زندان طولانی مدتی را انتظار می‌کشند. افراد محکوم به اعدام نیز به طور بسیار گسترده با این نوع شکنجه روبرو می‌شوند که نحوه اجرای آن بنا به سلیقه‌ی شکنجه‌گر فرق می‌کند. رایج ترین نوع آن، سوزاندن نقاط حساس بدن با اشک شمع است. اما نوع خشن‌تر آن خواباندن فرد بر روی تخت‌های فلزی صاف است که از زیر به وسیله شعله آتش یا المان‌های برقی به تدریج داغ می‌شود. سوزش‌های به وجود آمده از این نوع شکنجه در اغلب اوقات از نوع درجه سه است. یعنی پوست و تا عمق زیادی گوشت نیز می‌سوزد. گاه نیز شدت سوختگی به قدری شدید است که ستون فقرات نیز دچار سوختگی می‌شود که بعد از ریختن نسوج آسیب دیده ستون فقرات آشکارا به چشم دیده میشود.  

۵. فرو بردن اجسام تیز در بدن

۶. فرو بردن فلزات سرخ شده در حرارت در بدن

۷. سوزاندن با سیگار

۸. کشیدن دندان زندانی بدون استفاده از داروهای بیحس کننده

۹. تجاوز جنسی: دیگر شکنجه شایع در زندان است که به مردان کم سن و سال و زنان زندانی اعمال می‌شود.

۱۱. موی یال اسب:  دیگر مورد شکنجه که برای بسیاری به جز کسانی که درد آن را چشیده‌اند، ناآشناست، استفاده از موی یال اسب است. اگر به موی یال اسب در زیر میکروسکوپ نگاه کنید دقیقا یادآور اره مویی است که در بریدن فیبر از آن استفاده می‌شود. طریقه استفاده آن بدین صورت است که آن را از مجرای تناسلی عبور می‌دهند، یا آن را دقیقا مانند اره در سر سینه‌ها به طرفین حرکت می‌دهند. این عمل برش سریع را باعث نمیشود اما درد جان‌فرسایی دارد.

۱۲. بریدن اعضای بدن: شیوه‌ی دیگری از شکنجه است که تنها روی افراد محکوم به اعدام صورت می‌گیرد. اعمال این‌گونه شکنجه تنها به دست آوردن اطلاعات تشکیلاتی است. این عمل گاه به صورت ناقص و گاه به صورت کامل صورت می‌گیرد. بدین معنا که عضوی به طور کامل بریده می شود یا تنها قسمتی از آن از بدن جدا می گردد. زندانی حسن جلالی از اعضای سازمان چریکهای فدایی خلق ایران در معرض چنین شکنجه‌ای قرار گرفت؛ مفتولی فلزی به دور بازو، ران و مچ دست و پای او بسته شده بود. سپس مفتول را آنچنان پیچانده بودند که شروع به بریدن نسوج نرم مثل عضله ها و ماهیچه ها کرده و تا به استخوان رسیده بود. این عمل میتواند در چندین جای بدن و حتی یک عضو تکرار شود.

۱۳. اتاق قد قامت صلاه و اتاق قیامت: این وسیله عبارت است از صندوقی فلزی به ابعاد ۲۲ در ۲۲ سانتی متر و ارتفاع حدود ۲ متر که زندانی را در آن به زور جای می‌دهند. این عمل می‌تواند سه تا چهار روز طول بکشد و زندانی فقط از طریق لوله‌ای باریک قادر به آشامیدن آب است و از طریق حفره‌هایی می‌تواند تنفس کند. بیشتر زندانیانی که این شکنجه بر آنها اعمال شده به انحراف ستون فقرات و کشیدگی شانه ها به یک طرف مبتلا شدند. این دستگاه و دستگاه دیگری که شرح آن را نیز خواهید خواند از ابتکارات اسدالله لاجوردی دادستان دادگاه‌های انقلاب جمهوری اسلامی می‌باشد. دیگر ابتکار لاجوردی دستگاهی است به نام اتاق قیامت که نوع پیشرفته‌تر اتاق قد قامت صلاه می‌باشد. این دستگاه صندوقچه‌ای است فلزی به ارتفاع ۴۰ سانتی متر و طول ۹۰ و عرض ۳۰. که زندانی را دو لا در آن قرار میدادند و سپس صندوق فلزی را در سرمای زمستان یا گرمای تابستان در محوطه باز می‌گذاشتند. برای جا دادن زندانی گاه تا شش نفر روی در آن می‌ایستادند تا در آن بسته شود. شمار بسیاری از زندانیانی که این شکنجه در مورد آنها اعمال شد به قطع نخاع و یا شکستگی گردن و ستون مهره‌هایشان انجامید و در بهترین حالت به گرفتگی ستون مهره‌هایشان منجر شد که تقریبا تمامی آنها به نقص عضوهای دائمی و فلج دائمی دچار شدند.

۱۴. گرسنه و تشنه نگه داشتن: این نیز یکی از شکنجه‌هایی است که در زندان رایج است. چون علاوه بر آن که قوای جسمانی را تحلیل می‌برد که منجر به پایین آمدن مقاومت بدن در برابر شکنجه می شود، خود این عمل به خاطر درد معده و اعضای گوارش نوعی شکنجه محسوب می‌شود، به همین خاطر اغلب زندانیانی که این نوع شکنجه را تجربه کرده‌اند از ناراحتی‌های معده رنج می‌برند.

۱۵. مسموم کردن: زندانیان به وسیله غذا و نوشابه مسموم می شوند. بدین نحو که در غذای زندانیان از مواد شیمیایی مثل آنتیموان استفاده می شود که این عنصر شیمیایی باعث انقباض‌های شدید عضلانی می‌گردد که در نهایت منجر به حمله‌ی قلبی می‌شود. آنتیموان عوارضی مثل ریزش مو را به دنبال دارد که غیرعادی بودن وضع جسمانی زندانی را نشان می‌دهد و از طرفی وجود این عنصر در بدن در موقع کالبدشکافی حاکی از وضعیت غیرطبیعی منجر به مرگ است.

۱۷ صندلی راحتی: این صندلی مانند تمام صندلی‌ها فرم مشخصی دارد. اما در محل نشیمن گاه آن و دقیقا جایی که بیضه‌ها می‌توانند قرار داشته باشند حفره‌ی دایره شکلی تعبیه شده، وقتی که زندانی را بر روی این صندلی می‌نشانند از محل حفره وزنه ای که معمولا نیم تا یک کیلوگرم است به بیضه های او آویزان می‌کنند. این شکنجه مثل اکثر شکنجه‌ها عواقبی دارد که گاه منجر به مقطوع النسل شدن زندانی می‌گردد. یا در حالت بهتر منجر به سیاه شدن بیضه ها، تورم و چرک می‌شود. درد ناشی از این شکنجه بعد از گذشت دو تا سه دقیقه جانکاه است.

۱۸. استفاده از دستبند در شکل‌های متفاوت: جمهوری اسلامی از دستبندهای آلمانی استفاده می‌کند که در صورت حرکت زندانی اتوماتیک بسته‌تر می‌شود. به همین خاطر بسیاری از زندانیان بخصوص در سالهای اخیر به نقص عضوهای دائمی مبتلا شدند که گاه منجر به قطع دست آنها از مچ شده است. اما معمولی‌ترین عارضه آن مرگ عصبی و از کار افتادگی دست‌ها به طور موقت یا دائم است.

۲۰. آویزان کردن به حالت کشیده‌ی کامل: این شیوه از شکنجه که زمان آن از  یک تا سه روز هم طول میکشد، به طریقی است که نوک پنجه‌های پا با زمین تماس ناچیزی دارد و زندانی هر بار برای کاهش فشار وارد آمده بر روی دستها مجبور است بدن خود را کشیده تا به روی پنجه پا تکیه کند. همین عمل موجب کشیدگی‌هایی در ناحیه ران و دنده‌ها می‌شود که بعد از گذشت چند ساعت دردهایی را در طول بدن ایجاد می‌کند. از اولین نشانه های این شکنجه بند آمدن ادرار است. این نوع از شکنجه همچنین باعث تیک‌های عصبی دست می‌شود که اغلب درمان‌ناپذیر است.

۲۲. آویزان کردن با دست بسته از پشت: نوع دیگر این است که دست‌های زندانی به طور معمول از پشت بسته می‌شود و سپس زندانی آویزان می‌شود. این نوع شکنجه بسیار دردناک است و در همان اولین دقایق موجب دررفتگی کتف‌ها می‌شود و با گذشت چندین ساعت دست ها کاملا از کار می‌افتند.

۲۳. قفل کردن: شکل دیگری از شکنجه که گاه چندین روز به طول می‌انجامد به هم بستن دست‌هاست طوری که دستبند از بین پاها رد می‌شود و دستی از عقب را به دستی دیگر از جلو متصل می‌کند. این نوع شکنجه آسیب در لحظه آسیب چندانی ندارد و فقط برای آزار و اذیت و به تنگنا کشاندن زندانی به کار می‌رود. اما اگر به طول بی‌انجامد موجب انحراف در استخوان پشت می‌شود.

۲۵. کشیدن ناخن: دیگر نوع شکنجه که هم تصور آن سخت است، هم بیان آن، کشیدن ناخن است که معمولا به دو شیوه اعمال می‌شود. شیوه‌ی اول بدین قرار است که وسیله‌ای مانند پیچ گوشتی به زیر ناخن فشار داده می‌شود و سپس به وسیله آن ناخن را از سطح گوشت جدا می‌کنند و بالا می‌آورند و بعد به کمک وسیله‌ای دیگر که شبیه گازانبر است ناخن را با قدرت از ریشه بیرون می‌کشند. شیوه‌ی دوم نیز بدین نحو است که به جای پیچ گوشتی از میخ‌هایی استفاده می‌شود که نوک آنها در آتش سرخ شده باشد، با هدایت کردن این میخ‌ها به زیر ناخن مراحل بعدی به مانند طریق اول دنبال می‌شود. صدماتی که اغلب بعد از کشیدن ناخن به شخص وارد می‌شود بسیار سخت است. گاه انسان تا آخر عمر به خاطر صدمات عصبی که به انگشتان وارد میشود قادر به انجام کارهای ظریف نخواهد بود. دستها لرزش پیدا می‌کنند طوری که نوشتن نیز سخت می‌شود و دست خط شخص بعد از شکنجه به سبب عدم کنترل حرکات کاملا تغییر می‌کند. کتایون آذرلی یکی از قربانیان این شکنجه است. او که به خاطر نوشته‌هایش در جوانی به زندان افتاد، هم اکنون نیز بعد از گذشت حدود ۳۰ سال نوشتن برایش دشوار است.

 

۲۷. شوک الکتریکی: یکی از شکنجه‌هایی که مصیب‌ های بعدی آن دردناک‌تر از خود شکنجه است، شوک الکتریکی است که به صورت‌های مختلف اجرا می‌شود. یکی از عواقب بعدی شوک الکتریکی چروک شدن پوست در نواحی اتصال گیره‌های فلزی است. همچنین به خاطر عبور جریان الکتریسیته از بدن مقداری خون تجزیه می‌شود که در اثر آن گلبول سفید بیشماری در خون کشته می‌شوند و زندانی با هر بار ادرار کردن مقادیری خون و چرک نیز دفع می‌کند که خود این امر بسیار دردآور است. اصلی‌ترین عارضه‌ی شوک الکتریکی متوجه کلیه‌ها می‌شود که امکان دارد عفونی شوند و گاه نیز برای همیشه عملکرد خود را از دست بدهند.

۲۹. گیره الکتریکی: وصل کردن گیره‌هایی به نقاط حساس بدن مثل گوشه پلک‌ها، لاله‌های گوش، اطراف لب، پره‌ی بینی و بیضه‌هاست. این گیره‌های فلزی به وسیله ی سیم‌هایی به منبع تغذیه الکتریکی با ولتاژ بالا و آمپر پایین وصل می‌شوند و بعد از روشن کردن کلید مولد شوک وارد می‌شود.

۳۱. شکنجه‌ی صوتی: یکی از ابتکارات جمهوری اسلامی برای آزار زندانیان شکنجه‌ی صوتی است که در زندان‌ها بسیار رایج است. بدین نحو که بلندگوهای زندان در تمام مدت شبانه روز و با صدای بلند مشغول پخش تلاوت قرآن، اذان، سخنرانی توبه کنندگان و یا صدای ضجه‌ی شکنجه‌شدگان است. به همین خاطر زندانبانان نام زندان‌های جمهوری اسلامی را دانشگاه اسلامی گذاشته‌اند که از طریق پخش اینگونه اصوات به اصطلاح زندانیان را آموزش می‌دهند. گاهی مقاومت زندانیان موجب خشم زندانبانان می‌شود که در این موارد زندانبانان اعمال خود را شدت می‌بخشند و بر اثر حرکات کنترل نشده صدمات شدیدی به زندانی وارد می‌شود. از معمولی‌ترین این صدمات شکستن انگشتان، مچ دست، بازو، ساق پا، دنده‌ها و استخوان‌های گونه و دندان‌هاست که البته شکستن دنده‌ها و انگشتان دست جزو شکنجه‌های معمول و متعارف جمهوری اسلامی به حساب می‌آید.

۳۲. ایجاد بیماری با محرومیت از امکانات بهداشتی: موردی که باید بسیار رعایت شود نظافت در زندان است. به این خاطر که زندانی در ماه‌های اول حق استفاده از فضای باز را ندارد و گاه هیچگاه نخواهد داشت. بنابراین عدم وجود نور کافی و هوای تازه می‌تواند عامل بیماری‌های پوستی مختلفی شود و اگر جراحتی بر سطح پوست وجود داشته باشد زمان التیام آن طولانی‌تر خواهد بود و یا حتی موجب عفونی شدن آن خواهد شد. مدت حمام چیزی حدود دو سه دقیقه بیشتر نیست. نمونه بارز آن در زندان تبریز دیده شد که حق نظافت از زندانی‌ها گرفته شد و بخاطر خارش‌های شدید پوستی آنها مجبور بودند که دستهای خود را به دست یکدیگر ببندند تا ناخواسته در هنگام خواب بر اثر خاراندن به پوست خود صدمه وارد نکنند.

۳۳. بی‌خوابی دادن: یکی دیگر از شکنجه‌ها جلوگیری از خوابیدن زندانیان است که گاه تا سه روز طول می‌کشد. این نحوه‌ی شکنجه می‌تواند با ایجاد سر و صدا در وهله اول و به دنبال آن جلوگیری از استراحت زندانی با وادار کردن او به ایستادن و راه رفتن صورت بگیرد و در مراحل بعدی پاشیدن آب سرد به سر و تن او. این نوع شکنجه، گاه موجب اختلالات روحی شدیدی می‌شود که تا مدت‌ها اثر آن باقی می‌ماند. این شکنجه علاوه بر سلب تمرکز فکر، خشم زیادی را در زندانی ایجاد می‌کند که در این مرحله امکان سخن گفتن بدون فکر بسیار زیاد است که از میان آنها زندانبانان اطلاعات خود را به دست می‌آورند.

 

۳۴. استفاده از اعضای بدن زندانی برای دیگران: جمهوری اسلامی در سالهای ۶۰ تا ۶۲ و در تمام طول جنگ از اعضای داخلی و خون زندانی‌های محکوم به مرگ برای زخمی‌های جبهه‌های جنگ استفاده می‌کرد. بدین طریق که خون زندانیان را تا حد ممکن میگرفت و سپس آنها را به جوخه‌های اعدام می‌سپرد و یا اعضای داخلی آنها را مثل کلیه‌ها از بدن خارج می‌کرد و سپس مرگ آنها رامرگ طبیعی جلوه می‌داد. به همین خاطر جمهوری اسلامی در بسیاری موارد از اعلام محل دفن زندانیان به خانواده‌های آنان خودداری می‌کرد و یا بعد از دفن آنها فقط محل دفن زندانی را به خانواده اطلاع می‌داد. حکم این مسئله در تاریخ ۳/۷/۱۳۶۰ به شماره پرونده ۳۲۵۰ از سوی دادستانی کل انقلاب اسلامی ایران به کلیه دادستانی‌های استان‌ها و شهرستان‌ها صادر شد.  

۳۵. درخت سخنگو: در اغلب شکنجه‌گاه‌های آگاهی (نیروی انتظامی) درختی وجود دارد به نام درخت سخنگو که متهم را به آن می بندند و شکنجه‌گران می‌گویند آنقدر می‌زنیم که یا درخت صحبت کند یا تو صحبت کنی.

۳۶. جوجه کباب: متهم را عریان به یک میله می‌بندند و مانند جوجه‌گردان می‌چرخانند و کتک می‌زنند. نحوه اجرای آن بدین نحو است که پاهای زندانی را به هم می‌بندند سپس اورا روی زمین می‌نشانند و به دست‌هایش نیز دستبند می‌زنند و دست‌هایش را روی ساق‌های پایش می‌گذارند و پاهایش را جمع می کنند تا زانوهایش از بین دستانش در ارتفاع بالاتری قرار گیرند. در این بین چوبی را از روی ساعد دست ها و پشت زانوها رد کرده و زندانی را از زمین بلند می‌کنند و دو طرف چوب را بر روی دو سکو می‌گذارند. در این حالت زندانی در هوا معلق می‌ماند و بیشترین فشار بر زانوها و آرنج های او وارد می‌شود. زندانی را تا مدتی بدین نحو نگه می‌دارند. بعد از پایین آوردن زندانی وی دچار استفراغ شدید همراه با تخلیه شدید گازهای معده و روده می‌شود و تا مدتی تعادل بدنی خود را از دست می‌دهد.

۳۸. شکنجه با استفاده از گربه: یکی از آخرین نوع شکنجه بدین نحو بوده که دست زندانی را از پشت می‌بندند و شلواری گشاد را به پای وی می کنند و سپس پاچه هایش را از بالای زانو می بندند. در این موقع گربه‌ای را که در محل‌های آلوده راه برده‌اند به درون شلوار رها می‌کنند. گربه برای حفظ تعادل و همچنین خلاص از محیط بسته به تقلا می‌پردازد و به شکم و آلت تناسلی قربانی چنگ می‌زند. این شکنجه علاوه بر درد شدید زخم‌های عفونی حاصل از ناخن‌های گربه ایجاد می‌کند که عوارض آن ماه‌ها چرک و خونریزی در وقت ادرار است.

۳۹. ایستاده نگه داشتن طولانی: این عمل در انواع آن بین ۷، ۸ ساعت تا چند روز متفاوت است. این شکنجه با بی‌خوابی دادن ترکیب شده‌است. در این نوع شکنجه پاها بشدت ورم می‌کند، جریان خون در مغز به شدت کاهش می‌یابد که به نوبه خود باعث ایجاد توهم وخیالات شده و زندانی زمین خالی را یک رختخواب می‌بیند و برای خوابیدن اقدام می‌کند به صورتی که به شدت به زمین می‌خورد.

۴۰. زجرکش کردن: این شیوه در حقیقت ترکیب اعدام با شکنجه است. به این صورت که گلوله‌ها را به تدریج و به نقاط غیر حساس بدن قربانی شلیک می‌کنند. مثلا یک گلوله ابتدا به ساق پا بعد از مدتی گلوله دوم را کمی بالاتر و همینطور تا به تدریج قربانی جان بدهد. حیدر خلیلی در زندان میانه و مهدی ابویی در زندان ساری از اعدام شدگان با این شیوه بوده‌اند.

۴۱. ضربات محکم و مستقیم به گوش: این کار جهت پاره کردن پرده گوش صورت می‌گیرد و معمولا توام با خونریزی و کری موقت یا دائمی است. این کار معمولا توسط شکنجه‌گران با دستان بزرگ و قوی و کارآزموده و با استفاده از دو دست جهت وارد آوردن ضربه به هر دو گوش انجام می‌شود.

۴۲. کندن پوست سینه

۴۳. در آوردن چشم از حدقه

۴۴. شکستن یکی از اعضای بدن که معمولا دست یا پای زندانی است

۴۵. تقتیل(به قتل رسانده شدن با شکنجه): «در یک نمونه ابتدا تمام بدن را با آتش سیگار سوزاندند. سپس آرنج چپ زندانی را با چکش شکستند و هنگامی که باز هم تسلیم نشد، با چشم چپ او را از حدقه بیرون آوردند.»  

۱. تجاوز به همسر در مقابل چشم زندانی: یکی از رایج‌ترین شکنجه‌ها این است که گاه در مقابل چشمان زندانی، همسرش را مورد شکنجه و گاه نیز مورد تجاوز جنسی قرار می‌دهند.

۲. ادرار کردن در دهان: یکی از این شکنجه‌ها ادرار کردن در دهان و بر صورت زندانی و انداختن آب دهان است و گاه حتی فرو بردن سر در چاه توالت گرفته است، یا بستن به مدت چندین روز با دستبند به شیر توالت طوری که مجبور است غذای خود را نیز در همان محل دریافت کند.

۳. تراکم فوق‌العاده جمعیت: مثلا جای دادن تا ۱۶ زندانی در سلولی که فقط فضای کافی برای حداکثر ۴ نفر دارد، یا جای دادن بیش از ۱۰۰ نفر در یک سلول ۶ * ۵ متر که بطور معمول جای ۱۵ نفر است. در این مواقع زندانیان حتی نمی‌توانند به روی شکم یا کمر خود بخوابند. آنها برای اینکه فضای کمتری را اشغال کنند تنها باید بر روی یک طرف بدن دراز بکشند و در ساعات معینی همه تغییر موضع دهند. چون چرخیدن فردی در آن فضای کم میسر نیست. معمولا زمان تغییر موضع که در ابتدا بین هم سلولی ها تعیین می‌شود بین یک ساعت تا یک ساعت و نیم است گاه نیز هم سلولی‌ها به نوبت می‌خوابند.

۵. انفرادی:  دیگر نوع شکنجه رایج که خود جمهوری اسلامی نیز بر آن صحه گذارده، زندان انفرادی است. بطور معمول این سلول دارای ابعادی به اندازه ۱ در ۱٫۵ متر یا ۱٫۵ در ۲ متر یا ۲٫۵ متر می باشد. سلول‌های زندان گوهردشت با ۱۰۰۰ سلول انفرادی و بخش معروف به آسایشگاه زندان اوین با ۴۰۰ سلول انفرادی دارای ابعاد ۱٫۵ در ۲٫۵ بوده است. هر کدام از این سلولها دارای پنجره ای به ابعاد ۵۰ در ۷۰ سانتی‌متر است که البته تنها از قسمت بالا و به اندازه‌ی بسیار کمی باز شده و از پشت با پره های آهنی بصورت کرکره افقی پوشانده می‌شود. به صورتی که تنها می‌شود به آسمان دید داشت. سرویس بهداشتی بصورت یک سینک فلزی یا چینی مدل غربی در این سلول‌ها تعبیه شده است و یک روشویی برای شستشوی دست و همچنین شستشوی ظرف غذا در آن وجود دارد، به صورتی که زندانی جز برای حمام که هفته‌ای یکبار است و ممکن است مدت ۱۰ دقیقه به هر فرد برسد از سلول خارج نمی‌شود. هر سلول یک دریچه برای نگاه انداختن توسط نگهبان زندان جهت چک و کنترل زندانی دارد. سلول‌های بند ۲۰۹ اوین هم تقریبا با همین مشخصات است فقط پنجره‌های آن در قسمت فوقانی و خارج از دسترس زندانی و به روی سقف سفالی باز می‌شود. انواع بدتر این سلول‌ها بسته به نوع استفاده آن نیز وجود دارد. در گوهردشت سلول‌هایی که به آن تاریک‌خانه می‌گفتند نیز وجود داشت که ابعاد آن ۱٫۵ در ۱ متر بود، بدون هیچ گونه نور و دریچه‌ای که برای شکنجه زندانی تنها یک وعده غذا داده می‌شد و یک بار هم اجازه استفاده از سرویس بهداشتی داشت. در شهرستان‌ها و زندان‌های مختلف سلول‌های متنوع دیگری نیز وجود دارد. برای تصور شکنجه در انفرادی می‌توان اتاقی تاریک را در ذهن خود مجسم کرد که در آن فقط و فقط پتویی داده می‌شود، و تنها چیزی که یکنواختی آن را برهم می‌زند، باز شدن کشویی کوچک بر روی در آن است که سه بار در طول شبانه روز اتفاق می‌افتد تا غذای زندانی به او داده شود. نه کتابی و یا روزنامه‌ای، نه هم‌صحبتی و نه حتی صدای کرکننده بلندگوهای زندان. مدت این نوع شکنجه در جمهوری اسلامی گاه به چند سال هم می‌رسد. تعداد زیادی از زندانیان در زمستان ۶۱ از زندان قزلحصار و اوین به زندان گوهردشت منتقل شدند و مدت ۲٫۵ سال در انفرادی بودند.

۶. اعدام مصنوعی: شیوه‌ی دیگری از شکنجه که برای در هم شکستن روحیه افراد و ترساندن آنها به کار می‌رود اعدام مصنوعی است. بدین صورت که صحنه‌ای دقیقا به مانند اعدام واقعی طراحی می‌شود. چشمان و دستان زندانی در مقابل جوخه آتش بسته و دستور آتش داده می‌شود اما جوخه زندانی را هدف قرار نمی‌دهد بلکه تیراندازی به هوا صورت می‌گیرد. شوک وارده از چنین اقدامی چنان زیاد است که زندانی بر دو زانو و یا صورت بر زمین می‌افتد و در خود ادرار می‌کند و برای مدتی حالت روانی زندانی غیرطبیعی خواهد بود.

۷. ناسزاگویی و فحاشی زندانبانان و بازجویان: قصد از این نوع شکنجه درهم شکستن مقاومت روحی زندانی با تحقیر کردن است. این کار در طول دوره حبس هم توسط زندانبانان ادامه دارد.

۸. شکنجه‌ی دسته جمعی: نوع دیگری از شکنجه، شکنجه دسته جمعی است. بدین صورت که افرادی که در رابطه با یک پرونده دستگیر می‌شوند را هم‌زمان مورد بازجویی و شکنجه قرار می‌دهند و با شکنجه کردن  و گاه تهدید به مرگ یکی از آنها سعی در تخریب فکری از راه ایجاد وحشت یا حس ترحم در دوستان وی می‌کنند. این قضیه در مورد افراد خانواده نیز صورت می‌گیرد یه طوری که شخصی که مورد آزار قرار می‌گیرد یکی از اعضای خانواده زندانی می‌باشد که معمولا بی گناه است. گاه نیز ماموران برای گرفتن اقرار ضمنی به ترفندی همراه با دروغ متوسل می‌شوند بدین نحو که به زندانی خبر مرگ یکی از وابستگان نزدیک وی را می‌دهند و یا به او گفته می‌شود  که دوست او یا یکی از افراد خانواده وی اعتراف به فعالیت وی کرده‌اند. این موضوع از دو طرف ضربه روحی سختی وارد می‌کند. اول آنکه زندانی از طرف افراد قابل اعتماد خود لو رفته، دوم آنکه زندانی دیگر برای رژیم شناخته شده است.

۹. وادار کردن زندانی‌ها به دیدن یا شنیدن افراد در حال شکنجه: نوع دیگری از شکنجه دیدن یا گوش دادن به ضجه‌های افراد در زیر شکنجه یا وادار به دیدن اعدام دیگر زندانی‌هاست. هدف زندانبانان از این کار تضعیف روحیه و ترساندن زندانیان است تا در نهایت از نظر روحی خدشه‌پذیر شوند. بردن به جوخه‌ی اعدام در سال ۶۰ به وفور از جانب لاجوردی مورد استفاده قرار می‌گرفت.  یکی از سخت‌ترین این مناظر وادار کردن زندانیان به مشاهده‌ی جان کندن زندانیان زنی است که محکوم به مرگ می‌شوند. به ایشان پس از بارها تجاوز، حکم اعدام با شلیک گلوله‌ی پلاستیکی در رحم آنها به اجرا درمی‌آمد . در این حالت قربانی با درد و رنج وحشتناکی در عرض چند ساعت، بسته به مقاومت بدنی‌اش جان می‌دهد. اما پیچ و خمی که زندانی از درد کشنده‌ای به بدن خود می‌دهد و ضجه و ناله‌هایی که می‌کند بی‌شک اثر خردکننده‌ای بر روی زندانیانی دارد که مجبور به تماشای این صحنه هستند.

۱۰. وادار کردن زندانی به شلیک به زندانی محکوم به اعدام: لاجوردی به عنوان شرط قبولی توبه زندانی این نوع شکنجه را رواج داده بود.  زندانی را بدون اطلاع و به صورت ناگهانی از سلول بیرون کشیده و در معرض فشار قرار می‌دادند که برای رهایی از اعدام و تقلیل حکم باید به جوخه اعدام رفته و با گذاشتن دست بر ماشه‌ی تفنگٍ پاسدارانٍ جوخه‌ی اعدام در شلیک به زندانی محکوم به اعدام مشارکت کند. این عمل معمولا منجر به روانی شدن زندانی شده است.

== زنان شکنجه شده ==

== مردان شکنجه شده ==

خمینی: «مخالفت با این حکومت مخالفت با شرع است، قیام بر علیه شرع است. قیام بر علیه حکومت شرع جزایش در قانون ما هست، در فقه ما هست؛ و جزای آن بسیار زیاد است. من تنبه می‌دهم به کسانی که تخیل این معنی را می‌کنند که کارشکنی بکنند یا این که خدای نخواسته یک وقت قیام بر ضد این حکومت بکنند، من اعلام می‌کنم به آنها که جزای آنها بسیار سخت است در فقه‌اسلام . قیام بر ضد حکومت خدایی قیام بر ضد خداست؛ قیام بر ضد خدا کفر است.»<ref>خمینی در جمع خبرنگاران داخلی و خارجی، صحیفه نور، ج ۵، ص۳۱</ref>  

اسدالله لاجوردی رئیس زندان اوین و دادستان انقلاب تهران در دهه‌ی شصت اعتقاد دارد که زندانی به هر وسیله ای باید توبه کند تا اعدام نشود. از گفته‌های اوست: «هرکس توبه کرده و راست می‌گوید باید به جوخه برود و ثابت کند» و یا «همه باید تواب شوند، وگرنه حکم همه طبق گفته امام اعدام است.»<ref>صفحه ۱۱۵ کتاب قهرمانان در زنجیر</ref> وقتی پدر یک مجاهد را دستگیر می‌کند، کارد دست پدر اسیر می‌دهد و می‌گوید: «چون پسر تو مجاهد است و الان اینجا پیش ما نیست، به جای پسرت باید چشم این یکی را در بیاوری تا ما باورکنیم که تو مجاهد نیستی.»<ref>صفحه۱۰۶ کتاب قهرمانان در زنجیر</ref> او در جای دیگری می گوید: «گروهک‌های فاسدی که همه‌شان باید قلع و قمع شوند وقتی با نظام جمهوری مبارزه می‌کنند، بنا بردستور مذهبی محاربند و باید همه‌شان اعدام شوند.»<ref>مصاحبه با روزنامه‌اطلاعات (اردیبهشت۶۱)</ref>

== قانون اساسی نظام جمهوری اسلامی و شکنجه ==