علی گلزاده غفوری: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:خانواده دکتر علی گلزاده غفوری.JPG|جایگزین=دکتر علی گلزاده غفوری همراه با همسر و فرزندانش|بندانگشتی|دکتر علی گلزاده غفوری همراه با همسر و فرزندانش]]'''علی گلزاده غفوری''' ، (زاده ۲۵ اردیبهشت ۱۳۰۲ – قزوین)، تحصیلات ابتدایی را در دبستان ادب شهر قزوین که مدیریت آن با فرزند میرزا کوچک‌خان جنگلی، بود گذراند. در پایان دوره‌ی ابتدایی رتبه‌ی نخست را در مدرسه کسب کرد. وی همه‌ی مراحل علوم دینی را به‌سرعت طی کرد و در سنین جوانی به درجه اجتهاد رسید.<ref name=":1" /> علی گلزاده غفوری در دهه ۱۳۵۰، به مبارزه با رژیم شاه روی آورد و به همین خاطر به منطقه‌ی گیلان در دماوند تبعید گردید.<ref name=":0">[https://akhtar-shabane.blogspot.com/2018/12/ali-golzade-ghafouri.html یادواره علی گلزاده غفوری - سایت اختر شبانه]</ref>  

آیت‌الله دکتر علی گلزاده غفوری در سن ۱۴ سالگی با از دست دادن پدرش برای تأمین مخارج زندگی خانواده، به‌پیشنهاد مدیر مدرسه دیانت که در آن درس می‌خواند، در یک کلاس پایین‌تر به تدریس ریاضی در همان مدرسه پرداخت. او سپس در مدارس علوی و دیگر مؤسسات فرهنگی به تدریس فلسفه، فقه، منطق و زبان عربی پرداخت و در این زمینه شاگردهای بسیاری تربیت کرد.

دکتر گلزاده غفوری پس از بازگشت از فرانسه به دعوت دانشگاه تربیت معلم به تدریس در دانش‌سرای تربیت معلم پرداخت و هم‌زمان به تهیه و تدوین کتاب‌های تعلیمات دینی برای آموزش و پرورش همت گماشت. وی هم‌چنین در تأسیس مؤسسات فرهنگی و انتشاراتی مانند، دفتر نشر و فرهنگ اسلامی نقش داشت. دکتر گلزاده غفوری در شرکت سهامی انتشار با هم‌‌کاری مهندس بازرگان و سایرین و هم‌چنین با تألیف کتاب‌های بسیاری در زمینه‌های مختلف که توسط این مؤسسات و سایر انتشارات، چندین بار تجدید چاپ شدند، در ارتقای فرهنگ عمومی در ابعاد مختلف علمی و دینی و اجتماعی نقش بسیار مؤثری داشت. دکتر علی گلزاده غفوری در حسینه ارشاد، سخنرانی‌های اجتماعی و اسلامی و جلسات گفتار ماه داشت. متن این سخنرانی‌ها بعدها به کتاب تبدیل گردید. او هم‌چنین در راه‌اندازی مراکز خدمات بهداشتی مانند تأسیس بیمارستان سوم شعبان، پیش قدم شد.  

دکتر گلزاده غفوری در انتخابات مجلس خبرگان قانون اساسی در مردادماه ۱۳۵۸، از مجموع ۵/۲ میلیون رأی، بیش از یک میلیون و پانصدهزار رأی آورد و به‌عنوان نماینده مجلس خبرگان از تهران انتخاب شد. وی در تدوین نهایی قانون اساسی شرکت کرد. آیت لله علی گلزاده غفوری در تهیه اصل سوم قانون اساسی که وظایف حکومت را در قبال مردم مشخص می‌کند، با اندیشه‌‌ی مترقی خود نقش مؤثری داشت و در دفاع از این اصل این‌گونه گفت: <blockquote>«بگذارید این اصل را مردم برای حکومت بنویسند تا تبعیت مردم از حکومت منوط به اجرای وظایف حکومت در قبال آن‌ها باشد. مردم خدایی دارند و خدا می‌خواهد این مردم به حقوق‌شان برسند؛ این اتمام حجت است. می‌خواهید این اصل را بردارید و قرآن را به جای آن بگذارید. در اصل سوم قانون اساسی، بر وظیفه حکومت در به‌کارگیری تمام توان خود برای ارتقای سطح آگاهی‌های عمومی، پیش‌برد آزادی‌های سیاسی و اجتماعی و تهیه امکانات رشد و تحصیل و پرورش استعدادهای انسان‌ها تأکید شده است؛ هم‌چنین محو هرگونه استبداد، خودکامگی، انحصارطلبی و رفع تبعیض‌های ناروا و ایجاد امنیت قضایی عادلانه و تساوی عموم در برابر قانون از وظایف اصلی و اولیه حکومت شناخته شده است».</blockquote>دکتر علی گلزاده غفوری هم‌چنین در انتخابات مجلس شورا در سال ۱۳۵۸، به‌عنوان نماینده مردم تهران انتخاب شد. وی در مجلس اول شورا به طرح سؤالاتی  نظیر نحوه هزینه اموال و دارایی‌های اوقاف و...پرداخت که اغلب مسکوت گذاشته شد و پاسخی دریافت نکرد،

== پیام خانم مریم رجوی  ==

# شناخت اسلام (با دکتر بهشتی و دکتر باهنر)  

# خداشناسی (با دکتر باهنر و مرحوم برقعی)  

# انفال یا ثروت های عمومی

# برنامه ایمان آورده ها

# برای شما فرزند ها و فرزند دار ها

# امام حسین(ع) سرگذشت و شهادت  

# امام رضا(ع)  

# تحلیلی از اوضاع اجتماعی زمان حضرت موسی بن جعفر(ع)  

# کوششی در باره ضرورت  بازنگری فقاهت و اجتهاد از صدر اسلام تا کنون

# نظام قضایی در فرهنگ بشری و آورده های اسلامی<ref name=":1" />

- إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ  لِکُلِّ شَیْءٍ قَدْرًا [خداوند فرمان خود را به انجام می‌رساند؛ و خدا برای هر چیزی اندازه‌ای قرار داده است. طلاق ۳]

۱- الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَیَخْشَوْنَهُ وَلَا یَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَکَفَى بِاللَّهِ حَسِیبًا (احزاب ۳۹) [(پیامبران) پیشین کسانی بودند که تبلیغ رسالتهای الهی می‌کردند و (تنها) از او می ترسیدند، و از هیچ کس جز خدا بیم نداشتند؛ و همین بس که خداوند حسابگر (و پاداش‌دهنده اعمال آنها) است.]

۷- إِنَّ فِی ذَلِکَ لَذِکْرَى لِمَن کَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ وَهُوَ شَهِیدٌ. (۳۷) [در این تذکّری است برای آن کس که عقل دارد، یا گوش دل فرادهد در حالی که حاضر باشد.]  

۹- لاتکن عبد غیرک و قد خلقک‌الله حرا (و قد جعلک الله حرا). [بنده دیگری مباش در حالی که خدا ترا آزاد آفریده است(آزاد قرار داده است).] [نهج‌البلاغه]  

۱۰- لَنْ تُقَدَّسَ أُمَّهٌ لاَ یُؤْخَذُ لِلضَّعِیفِ فِیهَا حَقُّهُ مِنَ الْقَوِیِّ غَیْرَ مُتَعْتِعٍ [هرگز روی سعادت به خود نخواهد نمی بیند امتی که در آن ضیعف نتواند بدون ترس و لکنت زبان حقش را از قوی بگیرد.] [نهج‌ البلاغه]

۴- با توجه به سوگندی که هر نماینده‌ای در مجلس یاد کرده است و براساس آن ۳ امر را بطور مشخص برجسته پذیرا شده و در باره‌ی آن‌ها تعهد مؤکد سپرده است که عبارتند از: ۱- پاسداری از حریم اسلام ۲- دفاع از قانون اساسی ۳- مد نظر داشتن استقلال کشور و آرای مردم و تأمین مصالح آن‌ها. اینک اگر نماینده‌ای به این علت مشارکت نکرد که چون یک سلسله بی‌توجهی‌های مستمر در هر یک از جهات ۳ گانه فوق در عملکرد‌ها تشخیص می‌دهد و یا مواردی صریح از اصول قانون اساسی را فراموش شده می‌یابد و خلاصه اشکالاتی اصولی را در عمل می‌بینند و هیچ نوع امکان اظهار نظری برای بیان مطالب خود و عرضه آن‌ها به جامعه و موکلین نمی‌یابد چنین نماینده‌ای چه باید بکند؟. آیا اگر تشخیص داد که به وسیله‌ی عدم مشارکت تا حدودی می‌تواند اعلام اعتراض خود را بنماید تا شاید موجباتی  برای توجه مسئولان به تجدید نظری فراهم گردد و جز این راهی را نداشت یا نیافت، آیا چنین کسی را بدون توجه و عنایت و رسیدگی به اعتراضاتش و نگرانی‌هایی که در رابطه با انجام وظایف وکالت دارد و نه از روی مسامحه و شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت – باید او را به اتهام بازماندگی حذف کرد و مستعفی شناخت؟! یا باید لااقل به احترام آراء موکلین به آن نماینده امکان و مجال واسع برای عرضه نظرات و اشکالات و اعتراضات اصولی و اساسی داده شود تا مطالب از دیدگاه‌های مختلف بررسی شود. زیرا بدیهی است که هدف اصلی و اساسی همه حفظ و تحکیم نظام قسط و عدل اسلامی رعایت کامل حقوق انسانی و قانونی تمامی اعضاء جامعه است. بنابر این بنظر می‌رسدغیبت را نباید بطور مطلق بدون توجه به علت و انگیزه آن ملاک انجام تکالیف یا بازماندگی از وظایف وکالت بحساب آورد؟

۵- اینک با توجه به نکات مذکور و صرفنظر از بسیاری مطالب قابل ذکر به عنوان ارائه گوشه‌ای از انجام تکالیف نمایندگی خود به نمونه‌ای از سئوالاتی که داشته‌ام و رسماً طرح شده است و به نحوه عملکرد مجلس و مسئولان در برابر آن سئوالات اشاره‌ای می‌کنم: از آن‌جا که یکی از حقوق نمایندگی «حق تحقیق و تفحص» و نیز «حق سئوال از مسئولان مملکتی است در باره هر موضوعی از مسائل داخلی و خارجی کشور (طبق دو اصل ۷۶ و ۸۸ قانون اساسی) به سئوالات طرح شده باید حداکثر تا ده روز توسط مسئولان مربوطه پاسخ کافی داده شود آن‌هم در جلسه علنی مجلس. توجه داریم که قید کردن مدت ده روز و تأکید بر آن در متن قانون اساسی به منظور رعایت حقوق عامه و مصالح جامعه است تا مبادا تأخیر در جواب و مسامحه در آن موجب از دست رفتن فرصت‌های مناسب و یا احتمالاً‌ باعث ایجاد ضایعات و پشیمانی‌های غیرقابل جبران برای جامعه  گردد. در این رابطه بود که اینجانب بر حسب تکلیف شرعی و در راه انجام قسمتی از وظایف وکالت، به تناسب نیاز و موقعیت کشور، سئوالاتی را در زمینه‌های مختلف (امور و جریان‌های قضایی- مسائل دفاعی- روابط مالی بین‌المللی …) مطرح کرده‌ام که برای مسئولان ارسال شده است و مواردی نیز بوده است که در ارسال آن‌ها کم و بیش مسامحه شده است. (پیوست شماره ۲). بدیهی است سئوالات مزبور و پاسخ‌های روشن اگر داده می‌شود و آن هم به موقع، آن‌ها را از دید خودم خدمتی در رابطه با حفظ استقلال کشور و مؤثر در راه رشد اجتماعی و دینی و در رابطه با تاریخ و حیثیت انقلاب می‌دانسته و می دانم و اما این که در پاسخ به آنها عملکردها چگونه بوده است؟. امروز ناچار در این جلسه از مجلس متأسفانه باید اعلام کنم، با این که طبق قانون بایستی گزارش‌ نهایی در هر مورد از آن سئوالات در مدت ۱۵ روز و حداکثر تا یکماه در مجلس مطرح شود همه آن‌ها گویی به دست فراموشی سپرده شده‌اند. (پیوست شماره ۳). (با توجه به این که نامه اعتراضیه‌ای نیز به کمیسیون اصل ۹۰ مبنی بر طرز عملکرد مسئولان مربوطه نوشته‌ام که نمی‌دانم در چه مرحله‌ایست؟.)

۸- ب - اشاره به این نکته را مفید و بلکه ضروری می‌دانم که سئوال درباره تهاجم طبس دقیقاً‌ روز دهم شهریور ۱۳۵۹ یعنی درست ۳ هفته قبل از تهاجم به فرودگاه تهران و بعضی شهرهای ایران به مجلس داده شده، و می‌توانم ادعا کنم که در صورتی‌که این سئوال از طرف مسئولان مجلس و بخصوص مدیریت آن درست و بموقع پیگیری می‌شد، یعنی اصل ۸۸ قانون اساسی دقیقاً‌ مورد رعایت و اجرا قرار می‌گرفت و حداکثر ده روز بعد از سئوال یعنی روز ۲۱ شهریور در مجلس مطرح می‌شد و طبعاً درباره آن از طرف نمایندگان بررسی کافی و همه جانبه بعمل می‌آمد، بخصوص با قرائنی که آنروزها از نظر نقل و انتقالات مشکوک مرزی در منطقه غرب و جنوب وجود داشت. چه بسا مذاکرات در زمینه‌ آسیب‌ناپذیر ساختن مرزها منتهی به اخذ یک سلسله تصمیمات جهت آمادگی‌های لازم نیروهای دفاعی می‌شد و در نتیجه صرفنظر از احتمالات گوناگون چه بسا فاجعه‌‌هایی ناگوار نظیر عقب‌ نشینی های مرموز و مشکوک که منتهی به از دست دادن شهرها و مناطق مرزی و از میان رفتن مقادیری قابل توجه از سلا‌ح‌ها و مراکز نفتی و اقتصادی در هفته‌های اول جنگ اساساً‌ رخ نمی‌داد؛ و از این‌ها مهم‌تر چه بسا از اتلاف این‌همه نیروهای ارزنده انسانی و نیز از گرفتاری‌های ناشی از آن‌ها در زمان حال و آینده بنحوی اصولی جلوگیری می‌شد و چه بسا با صرف نظر از سایر مسائل اجتماعی کشور در مسیر دیگری از رشد قرار می‌گرفت و این‌همه نیروهای منسجم و ایثارگر و فداکار تمامی اعضاء جامعه در کنار هم به سازندگی همه جانبه و بر طرف ساختن محرومیت‌ها و … می‌پرداخت و در هر حال حقیقتاً از این‌ جهت سخت اظهار نگرانی می‌کنم که متأسفانه این سئوال نه تنها به موقع مورد توجه قرار نگرفت بلکه با این که بعدها نیز طبق صورت جلسات (شماره ۷۸ و ۷۹) قرار شد در یک جلسه مستقل رسمی مورد بررسی و در دستور مجلس قرار گیرد و حتی گروهی از نمایندگان نیز (حدود ۱۷ نفر) نامه‌ای نوشته و خواستند که ظرف یک ماه از آن تاریخ بعنی ۱۷ آذرماه ۱۳۵۹ گزارش کامل حادثه طبس به مجلس شورای اسلامی ارائه شود. (صفحه ۸ از صورت جلسه شماره ۷۹).

وَ أَنَا أَسْأَلُ اللَّهَ بِسَعَهِ رَحْمَتِهِ، وَ عَظِیمِ قُدْرَتِهِ عَلَى إِعْطَاءِ کُلِّ رَغْبَهٍ أَنْ یُوَفِّقَنِی وَ إِیَّاک‌لِمَا فِیهِ رِضاهُ مِنَ الْإِقَامَهِ عَلَى الْعُذْرِ الْوَاضِحِ إِلَیهِ وَإِلى خَلْقِهِ مَعَ حُسْنِ الثَّنَاءِ فِی الْعِبَادِ، وَ جَمِیلِ الْأَثَرِ فِی الْبِلَادِ، وَ تَمَامِ النِّعْمَهِ، وَ تَضْعِیفِ الْکَرَامَهِ، وَ أَنْ یَخْتِمَ لِی وَ لَکَ بِالسَّعَادَهِ وَالشَّهَادَهِ، «إِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُون». وَالسَّلَامُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ صلى الله علیه و آله الطَّیِّبِینَ الطَّاهِرِینَ، وَ سَلَّمَ  تَسْلِیماً کَثِیراً، وَالسَّلَامُ [من از خداوند بزرگ با آن رحمت وسیع و قدرت عظیمش بر انجام تمام خواسته ها، مسألت دارم که، من و تو را موفّق دارد تا رضاى او را جلب نماییم و کارى کنیم که نزد او و خلقش معذور باشیم، همراه با مدح و ثناى نیک در میان بندگان و آثار خوب در شهرها و تمامیّت نعمت و فزونى شخصیّت در پیشگاه او و نیز از او مسئلت دارم که زندگى من و تو را با «سعادت و شهادت» پایان بخشد. «که ما همه به سوى او باز مى‌گردیم» و سلام و درود، بر پیامبر خدا صلى الله علیه و آله و سلم و دودمان پاکش باد، سلامى فراوان و  بسیار، والسلام.]  

۱۰- و از خدا می‌خواهیم که امانت دار دین او بوده و در جهت منفی از مصادیق این گفتار از کلام خدا نشویم که: