کاربر:Khosro/صفحه تمرین

میرزا محمدحسین نائینی

میرزا محمدحسین نائینی، عالم شیعه و حامی مشروطه
شناسنامه
نام کامل	میرزا محمدحسین غروی نائینی
زادروز	۱۲۳۹ خورشیدی
زادگاه	نائین،
تاریخ مرگ	۲۴ مرداد ۱۳۱۵ خورشیدی
محل مرگ	نجف، عراق
تحصیلات	فقه، اصول، و کلام، حوزه‌های علمیه اصفهان و نجف
دین	اسلام (شیعه)
اطلاعات سیاسی
حزب سیاسی	حامی مشروطه‌خواهان، وابسته به علمای عتبات
سمت	نماینده نائین در مجلس شورای ملی
فعالیت‌ها	حمایت از مشروطیت، نگارش «تنبیه الامه و تنزیه المله»، تدریس فقه و اصول در نجف، تبیین ولایت فقیه مشروط

میرزا محمدحسین نائینی، مشهور به میرزای نائینی (متولد سال ۱۲۳۹، نائین – درگذشته ۲۴ مرداد ۱۳۱۵، نجف) از علمای برجسته شیعه و یکی از حامیان کلیدی انقلاب مشروطه ایران، با کتاب «تنبیه الامه و تنزیه المله» نقش مهمی در توجیه مشروطه از منظر فقه شیعه ایفا کرد. او در نائین متولد شد و تحصیلاتش را در اصفهان نزد شیخ محمدباقر نجفی اصفهانی و در نجف نزد آخوند خراسانی و شیخ عبدالله مازندرانی گذراند. نائینی در سال ۱۲۸۵، به ایران بازگشت و در جریان مشروطیت، با صدور فتواهای حمایتی و نگارش تنبیه الامه، مشروطه را به‌عنوان ابزاری برای جلوگیری از استبداد و تحقق عدالت اسلامی توجیه کرد. او مشروطه را با اصول شیعه سازگار دانست و آن را به‌عنوان «مشروطه مشروع» (سازگار با شرع) در برابر «مشروطه مشروع» (استبداد) قرار داد. در دوره استبداد صغیر، میرزای نائینی در نجف در میان علمای عتبات، با فتوای جهاد علیه محمدعلی شاه، به بسیج مشروطه‌خواهان کمک کرد. پس از فتح تهران (۱۲۸۸ ش)، او به ایران بازگشت و در مجلس شورای ملی (دوره دوم) نماینده نائین شد و به تدوین قوانین فقهی پرداخت. نائینی در آثارش، مانند «تبیین الحقاوق»، به حقوق ملت و عدالت اجتماعی تأکید داشت و دیدگاهش به ولایت فقیه، بر خلاف تحریف‌های بعدی، مشروط به مشروطه و محدود به نظارت بر اجرای قوانین بود، نه قدرت مطلقه. او مخالف ولایت مطلقه فقیه بود و آن را با اصول مشروطه ناسازگار می‌دانست. نائینی در دوره رضاشاه به دلیل مخالفت با سیاست‌های سکولار، از سیاست کنار رفت و به تدریس و تألیف پرداخت. او آثار متعددی در فقه، اصول، و سیاست نوشت، از جمله «درس‌های فقه»، «درس‌های اصول»، و «نصرت الشیعه». مرگ او در سال ۱۳۱۵، پایان زندگی یکی از معماران فقهی مشروطه بود. نقدهای مثبت او را به‌عنوان مجتهدی نوآور و حامی عدالت ستایش می‌کنند، اما برخی منابع به محافظه‌کاری‌اش در برابر رضاشاه اشاره دارند. میراث نائینی در فقه سیاسی شیعه، به‌ویژه توجیه مشروطه و دیدگاه محدود به ولایت فقیه، ماندگار است و از تحریف‌های بعدی نظام جمهوری اسلامی متمایز است.

زندگی اولیه و تحصیلات

میرزا محمدحسین نائینی در ۱۲۳۹، در نائین، از توابع اصفهان، در خانواده‌ای مذهبی متولد شد. پدرش، میرزا حسین نائینی، از علمای محلی بود و نائینی از کودکی به علوم دینی علاقه‌مند شد. او از خاندان نائینی‌های مشهور بود و محیط خانوادگی‌اش او را به سمت تحصیلات حوزوی سوق داد.

تحصیلات در اصفهان و نجف

نائینی تحصیلات اولیه را در نائین و سپس در اصفهان نزد شیخ محمدباقر نجفی اصفهانی و میرزا حسن مدرس اصفهانی گذراند. در سال ۱۲۸۰، به نجف رفت و نزد آخوند خراسانی، شیخ عبدالله مازندرانی، و میرزای شیرازی درس خواند. او در نجف به فقه، اصول، و کلام پرداخت و به‌عنوان شاگرد برجسته آخوند خراسانی شناخته شد.

نقش در انقلاب مشروطیت

میرزا محمدحسین نائینی در جریان انقلاب مشروطیت (۱۲۸۵–۱۲۸۸ ش) از حامیان برجسته مشروطه بود. او در سال ۱۲۸۵، پس از بازگشت از نجف به ایران، با صدور فتواهای حمایتی، مشروطه را به‌عنوان ابزاری برای جلوگیری از استبداد و تحقق عدالت اسلامی تبیین کرد. نائینی با همکاری آخوند خراسانی و شیخ عبدالله مازندرانی، در نگارش اعلامیه‌ها و فتواهای مشترک، از تأسیس مجلس شورای ملی حمایت کرد. او مشروطه را «مشروعه» (سازگار با شرع) می‌دانست و در برابر مشروطه‌ستیزان، مانند شیخ فضل‌الله نوری، از آن دفاع کرد.

فعالیت در استبداد صغیر

در دوره استبداد صغیر (۱۲۸۷–۱۲۸۸ ش)، نائینی به نجف بازگشت و در میان علمای عتبات، نقش کلیدی در بسیج مشروطه‌خواهان ایفا کرد. او با صدور فتوای جهاد علیه محمدعلی شاه، به مقاومت مسلحانه در تبریز و فتح تهران (۱۲۸۸ ش) کمک کرد. نائینی در این دوره، از طریق مکاتبات با روشنفکران مشروطه‌خواه، مانند سید حسن تقی‌زاده، به هماهنگی فعالیت‌های سیاسی و مذهبی پرداخت

آثار و تألیفات

تنبیه الامه و تنزیه المله

مهم‌ترین اثر میرزا محمدحسین نائینی، کتاب «تنبیه الامه و تنزیه المله» (۱۲۸۸ ش)، از نخستین آثار فقهی در توجیه مشروطه است. نائینی در این کتاب، مشروطه را با اصول شیعه، مانند عدالت و شورا، سازگار دانست و استبداد را حرام شمرد. او با استدلال فقهی، بر محدود کردن قدرت حاکم و نظارت علما بر قوانین تأکید کرد. این کتاب به‌عنوان مانیفست فقهی مشروطه شناخته شد.

سایر آثار

میرزا محمدحسین نائینی آثار متعددی در فقه، اصول، و سیاست نوشت، از جمله:

«تبیین الحقائق»، که به حقوق ملت و عدالت اجتماعی می‌پردازد.

«نصرت الشیعه»، که بر نقش علما در هدایت جامعه تأکید دارد.

«درس‌های فقه»

«درس‌های اصول»

که این دو کتاب نیز در حوزه‌های نجف و قم تدریس می‌شد. این آثار نشان‌دهنده نوآوری نائینی در پیوند فقه با مسائل سیاسی و اجتماعی بود.

دیدگاه دربارهٔ ولایت فقیه

میرزا محمدحسین نائینی در کتاب «تنبیه الامه و تنزیه المله» (۱۲۸۸ ش) به مفهوم ولایت فقیه پرداخت و آن را به‌عنوان یکی از اصول فقهی برای نظارت بر حکومت مشروطه توصیف کرد. نائینی ولایت فقیه را محدود به امور حسبیه (مانند حفظ مصالح عمومی و جلوگیری از فساد) می‌دانست و آن را به‌عنوان منصبی مشروط به اذن و نظارت علما تعریف کرد، نه قدرت مطلقه. او معتقد بود که در زمان غیبت امام معصوم، فقیهان به‌عنوان نواب عام، حق نظارت بر اجرای قوانین شرعی و عادلانه را دارند، اما این ولایت باید در چارچوب مشروطه و حقوق ملت باشد. نائینی با استناد به روایات و آیات قرآن، مانند آیه «شوری» (آل عمران ۱۵۹)، ولایت فقیه را بخشی از شورا و مشورت جمعی می‌دید و آن را با استبداد ناسازگار می‌دانست.

تمایز از ولایت مطلقه و تحریف‌های بعدی

دیدگاه میرزا محمدحسین نائینی به ولایت فقیه با ولایت مطلقه فقیه، که بعدها از سوی روح‌الله خمینی و نظام جمهوری اسلامی مطرح شد، تفاوت اساسی دارد. نائینی ولایت فقیه را به‌عنوان «منصب مشروط» می‌دید، نه «حکومت مطلق»، و آن را محدود به نظارت بر قوانین مشروطه و جلوگیری از انحراف به استبداد می‌دانست. او استدلال می‌کرد که فقیهان نمی‌توانند قوانین شرعی را فراتر از مشروطه اعمال کنند و حقوق ملت، مانند حق انتخاب و شورا، مقدم بر ولایت فردی است. برخی منابع حکومتی سعی کردند دیدگاه او را به نفع ولایت مطلقه تفسیر کنند، اما تحلیل‌های مستقل نشان می‌دهند که نائینی مخالف هرگونه قدرت مطلقه بود و مشروطه را راهی برای تحقق عدالت و حقوق ملت می‌دانست، نه سلطه فقیه بر مردم. احمد کسروی نیز در کتاب «تاریخ مشروطه ایران» به این تمایز اشاره دارد و نائینی را حامی مشروطه مشروط به شرع، نه حکومت دینی مطلق، توصیف می‌کند.

تأثیر بر فقه سیاسی شیعه

میرزا محمدحسین نائینی با نگارش «تنبیه الامه»، فقه سیاسی شیعه را غنی کرد و مشروطه را با اصول شیعه، مانند عدالت و شورا، سازگار ساخت. او ولایت فقیه را در خدمت مشروطه می‌دید و آن را ابزاری برای حفاظت از حقوق ملت و جلوگیری از استبداد می‌دانست. این دیدگاه، که بر اذن علما و مشورت جمعی تأکید داشت، بر علمای بعدی، مانند آیت‌الله خویی و سید حسن مدرس، تأثیر گذاشت. با این حال، تحریف‌های بعدی، مانند استفاده از دیدگاه او برای توجیه قدرت مطلقه، باعث سو‌ءاستفاده از آن شد. نائینی فقیه را نگهبان قوانین مشروطه می‌دید، نه حاکم مطلق، و این تمایز کلیدی با تفسیرهای مربوط به ولایت فقیه در جمهوری اسلامی است.

فعالیت‌های سیاسی پس از مشروطه

نقش در مجلس شورای ملی

پس از فتح تهران در سال ۱۲۸۸، میرزا محمدحسین نائینی به ایران بازگشت و به‌عنوان نماینده نائین در مجلس شورای ملی (دوره دوم) انتخاب شد. او در تدوین قوانین مبتنی بر فقه شیعه، به‌ویژه در زمینه حقوق ملت و عدالت اجتماعی، نقش داشت. نائینی با تأکید بر سازگاری مشروطه با شرع، از قانون‌گذاری‌های مجلس حمایت کرد، اما با برخی سیاست‌های افراطی مشروطه‌خواهان، مانند سکولاریسم کامل، مخالفت کرد.

کناره‌گیری در دوره رضاشاه

با روی کار آمدن رضاشاه (۱۳۰۴ ش) و اجرای سیاست‌های سکولار، نائینی از سیاست فاصله گرفت. او با برخی سیاست‌های رضاشاه، مانند کشف حجاب و محدودیت فعالیت علما، مخالف بود، اما به دلیل محافظه‌کاری، به‌صورت علنی با رژیم درگیر نشد و به تدریس و تألیف در نجف بازگشت. این کناره‌گیری از سوی برخی به‌عنوان محافظه‌کاری نقد شده‌است.

تدریس و شاگردان نائینی

میرزای نائینی و جمعی از شاگردانش

میرزا محمدحسین نائینی پس از کناره‌گیری از سیاست در دوره رضاشاه (۱۳۰۴ ش)، به نجف بازگشت و به تدریس فقه، اصول، و کلام پرداخت. او در حوزه علمیه نجف، درس‌های فقه و اصول را با رویکردی نوآورانه ارائه کرد و بر پیوند فقه با مسائل اجتماعی و سیاسی تأکید داشت. کلاس‌های او به دلیل تحلیل‌های عمیق فقهی و استدلال‌های منطقی، از محبوبیت زیادی برخوردار بود و طلاب بسیاری را جذب کرد. نائینی در تدریس، از روش‌های سنتی آخوند خراسانی الهام گرفت، اما با افزودن دیدگاه‌های مدرن، مانند حقوق ملت و عدالت اجتماعی، به نوآوری در آموزش حوزوی کمک کرد.

شاگردان برجسته

میرزا محمدحسین نائینی شاگردان برجسته‌ای تربیت کرد که در فقه و سیاست شیعه تأثیرگذار شدند. از جمله شاگردان او می‌توان به ابوالقاسم خویی، محمدحسین کاشف‌الغطا، و مرتضی حائری اشاره کرد. این شاگردان بعدها در حوزه‌های نجف و قم نقش‌های مهمی ایفا کردند و آثار نائینی، به‌ویژه «تنبیه الامه»، را در تدریس خود به کار بردند. تأثیر نائینی بر شاگردانش، به‌ویژه در تبیین نقش فقیه در نظارت بر قوانین، در فقه سیاسی شیعه ماندگار شد. با این حال، برخی از منابع جمهوری اسلامی سعی کردند تأثیر او را به نفع ولایت مطلقه فقیه تفسیر کنند، که با دیدگاه اصلی نائینی ناسازگار است.

مرگ و میراث

میرزا محمدحسین نائینی در ۲۴ مرداد ۱۳۱۵ ش (۲۶ ذی‌القعده ۱۳۵۵ ق) در نجف، عراق، در سن ۸۹ سالگی درگذشت. او به دلیل کهولت سن و بیماری‌های مرتبط با آن در منزلش در نجف از دنیا رفت. مرگ او در محافل حوزوی نجف و قم بازتاب گسترده‌ای داشت و شاگردانش، از جمله ابوالقاسم خویی، مراسم یادبودی برای او برگزار کردند. مرگ نائینی پایان زندگی یکی از برجسته‌ترین علمای حامی مشروطه بود، اما به دلیل دوری از سیاست در سال‌های پایانی عمر، در محافل عمومی ایران کمتر مورد توجه قرار گرفت.

فقهی و سیاسی

میرزا محمدحسین نائینی با آثارش، به‌ویژه «تنبیه الامه و تنزیه المله»، تأثیر عمیقی بر فقه سیاسی شیعه گذاشت. او با توجیه فقهی مشروطه، مفهوم عدالت و حقوق ملت را در فقه شیعه برجسته کرد و مشروطه را به‌عنوان ابزاری برای جلوگیری از استبداد معرفی نمود. دیدگاه او دربارهٔ ولایت فقیه، که بر نظارت محدود علما تأکید داشت، به‌عنوان الگویی برای پیوند فقه و دموکراسی شناخته شد. آثار او در حوزه‌های نجف و قم تا سال‌ها تدریس شد.

نقدهای مثبت و منفی

نقدهای مثبت، نائینی را به‌عنوان مجتهدی نوآور ستایش می‌کنند که فقه شیعه را با نیازهای زمانه (مشروطه و حقوق ملت) سازگار کرد. او با دفاع از مشروطه در برابر استبداد و مشروطه‌ستیزان، نقش کلیدی در پیروزی جنبش مشروطیت ایفا کرد. با این حال، برخی منابع به محافظه‌کاری او در دوره رضاشاه انتقاد دارند. همچنین، تحریف دیدگاه ولایت فقیه او توسط برخی جریان‌های حکومتی، به‌عنوان سوءاستفاده از میراثش نقد شده‌است.