مرضیه رضایی

مرضیه رضایی، (متولد سال ۱۳۴۷، تهران – درگذشته ۱۴ اردیبهشت ۱۳۹۷، آلبانی) عضو شورای مرکزی سازمان مجاهدین خلق ایران و یکی دیگر از اعضاء خانواده‌ی شهیدان رضایی است. مرضیه رضایی در یک خانواده‌ی سیاسی-اجتماعی رشد کرد و به‌سرعت از همان سن نوجوانی وارد مبارزه شد. او در سن ۱۴ سالگی، مسئولیت‌هایی را در تشکیلات سازمان مجاهدین خلق در خارج از کشور بر عهده گرفت و سپس در سن ۱۷ سالگی هم‌زمان با تأسیس ارتش آزادی‌بخش ملی ایران، عازم منطقه‌ی مرزی شد و به رزمندگان ارتش آزادی پیوست و مسئولیت‌های مختلفی را به‌عنوان یک فرمانده‌ی ارتش آزادی‌بخش به عهده گرفت. مرضیه رضایی در عملیات چلچراغ و فروغ جاویدان در سال ۱۳۶۷، شرکت داشت و در عملیات فروغ جاویدان دست چپ او مورد اصابت گلوله قرار گرفت. مرضیه رضایی سرانجام در سحرگاه ۱۴ اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۷، پس از یک نبرد طولانی با بیماری سرطان، در آلبانی درگذشت. او نهمین عضو خانواده‌ی رضایی بود که در مسیر مبارزه به نظام جمهوری اسلامی جان باخت. برادران او رضا رضایی، مهدی رضایی و احمد رضایی در زمان دیکتاتوری شاه شهید شدند. خواهر بزرگش آذر رضایی در حماسه ۱۹ بهمن ۱۳۶۰، (عاشورای مجاهدین) در نبرد با سپاه پاسداران به شهادت رسید. خواهر دیگرش مهین رضایی در عملیات فروغ جاویدان شهید شد.

مرضیه رضایی
زادروز	سال ۱۳۴۷ تهران
درگذشت	۱۴ اردیبهشت ۱۳۹۷ آلبانی
علت مرگ	بیماری سرطان
آرامگاه	آلبانی
ملیت	ایرانی
سال‌های فعالیت	از سن نوجوانی تا زمان مرگ
نقش‌های برجسته	عضو شورای مرکزی سازمان مجاهدین خلق
جنبش	سازمان مجاهدین خلق ایران
دین	اسلام

زندگی مبارزاتی

مرضیه رضایی در سال ۱۳۴۷، در یک خانواده‌ی متوسط در تهران به دنیا آمد. مرضیه رضایی در زمانی که مادر و خوهرانش دستگیر و زندانی شده بودند، از سایر برادران و خواهرانش مراقبت می‌کرد. او که در یک خانواده‌ی سیاسی-اجتماعی رشد کرده بود، به‌سرعت از همان سن نوجوانی وارد مبارزه شد و به اهداف و آرمانش متعهد بود.

پیوستن به ارتش آزادی‌بخش

مرضیه رضایی در اعتصاب غذا

مرضیه رضایی در سن ۱۴ سالگی، مسئولیت‌هایی را در تشکیلات خارج از کشور سازمان مجاهدین خلق بر عهده گرفت. او در سن ۱۷ سالگی هم‌زمان با تأسیس ارتش آزادی‌بخش ملی ایران، عازم منطقه‌ی مرزی شد و به رزمندگان ارتش آزادی پیوست و مسئولیت‌های مختلفی را به‌عنوان یک فرمانده‌ی ارتش آزادی‌بخش به عهده گرفت.

مرضیه رضایی در عملیات چلچراغ و فروغ جاویدان در سال ۱۳۶۷، شرکت داشت و در عملیات فروغ جاویدان دست چپ او مورد اصابت گلوله قرار گرفت.

شرکت در اعتصاب غذا

مرضیه رضایی به صورت داوطلبانه در دو اعتصاب غذای طولانی در قرارگاه اشرف و کمپ لیبرتی شرکت داشت. اعتصاب غذای اول پس از حمله نیروهای عراقی به قرارگاه اشرف در ۶و۷ مردادماه ۱۳۸۸ بود که او به‌همراه شماری از همرزمانش به مدت ۷۰ روز در اعتصاب به سر بردند. بار دوم پس از قتل‌عام ۱۰ شهریور ۱۳۹۲، در قرارگاه اشرف بود که به مدت ۹۲ روز در کمپ لیبرتی همراه با سایر مجاهدین دست به اعتصاب غذا زد.

بیماری و درگذشت

مرضیه رضایی

مرضیه رضایی که مبتلا به سرطان بدخیم شده بود، یک نبرد طولانی با بیماریش داشت. او در دوران بیماری نمی‌گذاشت کسی متوجه دردهایش بشود و طوری رفتار می‌کرد که همه فکر می‌کردند حال او رو به بهبود است. مرضیه رضایی در شب قدر ماه رمضان ۱۳۹۶، با اشاره به بیماریش در نقشه مسیر خود نوشته بود:

«از او [علی (ع)] می‌خواهم در ابتلا جدیدی که خدا نصیبم کرده، همواره مرا شاکر، صابر و بدهکار گرداند و نگذارد ذره‌ای گرد آه، حیف، افسوس، طلبکاری و بی‌حوصلگی بر من بنشیند.»

مرضیه رضایی سرانجام در سحرگاه ۱۴ اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۷، پس از یک نبرد طولانی با بیماری سرطان، در آلبانی درگذشت. او نهمین عضو خانواده‌ی رضایی بود که در مسیر مبارزه به نظام جمهوری اسلامی جان باخت. مرضیه رضایی در آخرین نامه‌ی خود در کمپ لیبرتی نوشته بود:

«هیهات مناالذله… مجاهد هستم، می‌مانم و خواهم ماند… با استعانت از همه یاران دلیر رکاب امام حسین، ای کاش صد جان داشتم و در این مسیر و وفای به عهد برای این رهبری، این آرمان و این خلق می‌دادم. اگر هزار بار شهید شده و دوباره زنده شوم، انتخابی جز این نخواهم داشت و به آن افتخار می‌کنم. ما مجاهدین این فرصت مبارزاتی، این جایگاه تاریخی را به قیمت خون صدهزاران و بیشماران به دست آورده‌ایم، قدر و ارزش آن را می‌دانیم و به هیج وجه آن را از دست نخواهیم داد. درود بر رجوی ـ سلام بر حسین (ع) - مرضیه (مهین) رضایی».

پیام تسلیت مریم رجوی

خانم مریم رجوی رئیس‌جمهور برگزیده‌ی مقاومت ایران، در پیامی ضمن عرض تسلیت به مجاهدین خلق و خانواده‌ی رضایی‌ها به‌ویژه مادرش، نوشت:

«جنگ‌آوری و روحیه رزمنده مرضیه قهرمان در سال‌های پایداری در اشرف و لیبرتی و هم‌چنین استقامت و شکیبایی او در برابر بیماری، او را با بزرگ شهیدان خاندان رضایی جاودانه کرد.»

مرضیه رضایی

مرضیه رضایی از زبان برادرش

آقای ابوالقاسم رضایی (برادر مرضیه رضایی)، عضو قدیمی سازمان مجاهدین خلق و معاون دبیرخانه شورای ملی مقاومت ایران، در بخشی از گفت‌وگویی درباره‌ی مرضیه و ویژگی‌هایش گفت:

«من مرضیه را خیلی دوست داشتم و نزدم عزیز بود، علاوه بر این که یک فرمانده‌ی ارتش آزادیبخش بود که در نبردهای مختلف درخشیده بود، فرازهای دیگر زندگی‌اش باعث شده که همواره به داشتن چنین خواهری افتخار کنم. به‌خصوص به‌خاطر دوران پایداری در اشرف و لیبرتی که قهرمانی‌های زیادی از او شنیده بودم و واقعاً در اشرف و لیبرتی یکی از سمبل‌های ایستادگی با عالی‌ترین روحیه بود. او در همه پهنه‌های نبرد پیشتاز بود و هر چه بود عزم جزم‌تر برای رزم بیشتر علیه آخوندها بود و واقعاً روحیه سرشار و مجاهدی او بسیار چشمگیر بود. او از نسل جدید مجاهدین بود، نسل میلیشیا که از طریق زندگینامه‌های شهدای سازمان و آنچه در صحنه عمل از راه و رسم و ارزش‌های مجاهدین می‌دید با سازمان آشنا شد و راه مجاهدین را برگزید. یکی از فرماندهانی که با او کار کرده بود، به من می‌گفت که همیشه در صحنه‌های سخت روحیه بالا و شاداب وی چشمگیر و مثال‌زدنی بود…»

شهیدان خانواده رضایی

شهیدان خانواده‌رضایی

سه برادر مرضیه رضایی در نبرد با دیکتاتوری شاه شهید شدند و دو خواهر دیگرش در نبرد با نظام جمهوری اسلامی ایران به شهادت رسیدند.

مجاهد خلق احمد رضایی برادر بزرگ مرضیه رضایی بود که در ۱۱ بهمن ۱۳۵۰، در یک درگیری و نبرد نابرابر با مأموران ساواک شاه، با کشیدن نارنجک جان خود را از دست داد و چیزی جز پیکر بی‌جان و سلاح قطعه‌قطعه شده‌اش به دست مأموران ساواک نیفتاد. (در این درگیری چهار ساواكی كشته و سه‌تن دیگر زخمی شدند).

مجاهد خلق رضا رضایی در ۲۵ خرداد ۱۳۵۲، درجریان یک حادثه تصادفی، در محل استقرار خود در خانه‌ای در خیابان غیاثی (جنوب‌شرقی تهران) توسط ساواک مورد حمله قرار گرفت، و از طبقه دوم ساختمان به پایین پرید و با این که پایش شکسته بود، برای شکستن حلقه محاصره، با مأموران ساواک درگیر شد. ساواک تعداد زیادی از مأموران خود را برای دستگیری وی وارد صحنه کرد. سرانجام پس از جنگ و گریزی دو ساعته مورد اصابت گلوله قرار گرفت و به شهادت رسید.[رضا رضایی]

مجاهد خلق مهدی رضایی برادر دیگر مرضیه بود که در سن ۱۹ سالگی در سحرگاه ۱۶ شهریور ۱۳۵۱، توسط رژیم شاه به جوخه اعدام سپرده شد. مهدی در جریان دادگاه نظامی شاه چنین گفت:

«بگذار تا ما را شکنجه کنند، بگذار تا گوشت و پوست ما را بسوزانند، اما تا ظلم هست، مبارزه هست و تا مبارزه هست، شکست و پیروزی هم هست، اما سرانجام پیروزی از آن مردم خواهد بود.»

مردم ایران در بحبوحه انقلاب ضدسلطنتی سال ۱۳۵۷، به مهدی رضایی لقب گل سرخ انقلاب دادند.

مجاهد خلق آذر رضایی خواهر بزرگ‌تر مرضیه رضایی بود که در حماسه ۱۹ بهمن ۱۳۶۰، (عاشورای مجاهدین) در نبرد با سپاه پاسداران و نیروهای رژیم ایران جان خود را از دست داد.

مجاهد خلق مهین رضایی نیز خواهر بزرگ مرضیه رضایی بود که فرماندهی یکی از تیپ‌های پیاده‌مکانیزه ارتش آزادی‌بخش ملی ایران را در عملیات فروغ جاویدان به عهده داشت. مهین رضایی در جریان این عملیات، در نبرد با سپاه پاسداران رژیم ایران به شهادت رسید. مرضیه رضایی به خاطر این‌که خواهرش را خیلی دوست داشت، نام مهین را بر خود گذاشت.