رینالدو گالیندو پل
رینالدو گالیندو پل، (Reynaldo Galindo Pohl) (زاده ۲۱ اکتبر ۱۹۱۸ در شهر سُنسوناته، السالوادور، درگذشت ۴ ژانویه ۲۰۱۲ در سان سالوادور)، وکیل، حقوق‌دان، دیپلمات و استاد برجسته حقوق بود که در حوزه‌های سیاسی، حقوقی و بین‌المللی نقش‌های مهمی ایفا کرد؛ همچنین او یک مبارز سیاسی-اجتماعی بود که علیه دیکتاتوری نظامی سالوادور کاستاندا کاسترو (که طی یک کودتا علیه حکومت ژنرال ماکسیمیلیانو هرناندز مارتینز به قدرت رسیده بود) فعالیت نمود. گالیندو پل به دلیل فعالیت‌هایش در السالوادور و سازمان ملل متحد، به‌ویژه به‌عنوان گزارشگر ویژه حقوق بشر در ایران، شناخته می‌شود. [۱]
| رینالدو گالیندوپل | |
|---|---|
 | |
| زادروز | ۲۱ اکتبر ۱۹۱۸ سنسوناته - السالوادور |
| درگذشت | ۴ ژانویه ۲۰۱۲ سان‌سالوادور - السالوادور |
| محل زندگی | السالوادور |
| تحصیلات | استاد حقوق |
| پیشه | وکالت؛ حقوق‌دان؛ دیپلمات؛ گزارشگر ویژه حقوق بشر برای ایران |
| سال‌های فعالیت | دهه‌ی ۱۹۴۰ تا پایان عمر |
| نهاد | دولت السالوادور؛ سازمان ملل متحد |
| شناخته‌شده برای | فعالیت سیاسی؛ فعالیت در سازمان ملل متحد |
تحصیلات و فعالیت‌های اولیه
گالیندو پل تحصیلات خود را در رشته حقوق به پایان رساند و به‌عنوان وکیل و استاد حقوق در السالوادور فعالیت کرد. او در سال ۱۹۴۸ در جنبشی که منجر به براندازی سالوادور کاستاندا کاسترو، رئیس‌جمهور وقت السالوادور، شد، نقش فعالی داشت و به‌عنوان یکی از اعضای حزب دولت انقلابی السالوادور فعالیت می‌کرد. در سال ۱۹۵۰، او ریاست کمیته تدوین قانون اساسی السالوادور را بر عهده گرفت که یکی از نقاط عطف حرفه‌ای او در کشورش بود.
فعالیت‌های سیاسی و دیپلماتیک
در اوایل دهه ۱۹۵۰، گالیندو پل به‌عنوان وزیر آموزش و پرورش السالوادور خدمت کرد و نقش مهمی در اصلاحات آموزشی این کشور ایفا کرد. در دهه ۱۹۶۰، او فعالیت خود را در سطح بین‌المللی گسترش داد و به‌عنوان دیپلمات در سازمان ملل متحد مشغول به کار شد. او همچنین در سال ۱۹۶۸ به‌عنوان یکی از برگزارکنندگان اولین کنفرانس جهانی حقوق بشر در تهران مشارکت داشت و به دلیل آشنایی‌اش با مسائل ایران، بعدها برای نقش‌های مرتبط با این کشور انتخاب شد.
نقش به‌عنوان گزارشگر ویژه سازمان ملل
رینالدو گالیندو پل از سال ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۵ به‌عنوان گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر ایران فعالیت کرد. او دومین گزارشگر ویژه در این زمینه بود که پس از استعفای آندرس آگوئیلار در سال ۱۹۸۶ به دلیل عدم همکاری دولت ایران، این مسئولیت را بر عهده گرفت. [۲]
گالیندو پل تنها گزارشگری بود که در طول مأموریت خود توانست بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۲ سه بار به ایران سفر کند. این سفرها در دوران پس از جنگ ایران و عراق و در زمان ریاست‌جمهوری اکبر هاشمی رفسنجانی انجام شد، زمانی که حکومت ولایت فقیه، تحت فشار بین‌المللی، با مانورهای اصلاح طلبانه در تلاش برای بهبود وجهه خود بود؛ اما با این وجود پس از سفر سوم، از ورود مجدد وی به ایران ممانعت کرد.[۱]
در این مدت، او گزارش‌هایی درباره موارد نقض حقوق بشر در ایران ارائه کرد که شامل اعدام‌های دسته‌جمعی زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷، سرکوب مخالفان، محدودیت آزادی بیان و وضعیت نامناسب زندانها بود. یکی از اقدامات برجسته او، دیدار با عباس امیرانتظام، زندانی سیاسی، در زندان اوین در سال ۱۹۹۱ بود. این دیدار و انتشار عکسی از امیرانتظام که در آن دست و پایش به تخت بهداری زنجیر شده بود، تأثیر زیادی در جلب توجه جهانی به وضعیت زندانیان در ایران داشت. گزارش‌های گالیندوپل به بررسی اطلاعات دریافتی از منابع مختلف، سیستم حقوقی ایران و پاسخ‌های رژیم حاکم بر ایران می‌پرداخت که اغلب اتهامات را رد کرده و به گروه‌های مخالف نسبت می‌داد. [۳] [۴] [۵]
گالیندو پل همچنین در مورد پرونده ترور کاظم رجوی، فعال سیاسی ایرانی در سوئیس، تحقیق کرد و از دولت سوئیس خواست اطلاعات بیشتری در این زمینه ارائه دهد.
با این حال، اولین گزارش او در مورد وضعیت حقوق بشر در ایران مورد انتقاد فعالان حقوق بشر قرار گرفت، زیرا علی‌رغم برخی ملاقات‌ها با بستگان قربانیان، اما هیچ اشاره‌ای به وقوع «جنایت علیه بشریت» و «نسل‌کشی» نکرد؛ گزارش او از اعدام‌ها صرفا بسیار سطحی بود اطلاعات کافی در آن گنجانده نشده بود.
از معدود کسانی که از خانواده‌ی قربانیان موفق به ملاقات با گالیندو پل شدند، دکتر یحیی نظیری بود.
چالش‌ها و محدودیت‌ها
با وجود تلاش‌های گالیندو پل برای بررسی وضعیت حقوق بشر در ایران، او با محدودیت‌های زیادی مواجه بود.
نقل قول از سایت ایران آزادی:
«برای زندانیان سیاسی و بازماندگان قتل عام ۶۷ سفر اول گالیندوپل گزارشگر ویژه حقوق بشر به ایران در سال ۶۸ یک لکه سیاه در کارنامه سازمان ملل بود. گالیندوپل در بهمن سال ۶۸ در حالی به ایران سفرکرده بود که امیدهای زیادی بین خانواده قتل عام شدگان برانگیخته شده بود. بسیاری از زندانیان بازمانده از قتل عام درانتظار آن بودند که وی یک گزارش تاثیر گذار از قتل عام و جنایت بی سابقه حکومت در زندانها منتشر کند. اما این اتفاق نیفتاد. گالیندوپل پرفسور آرژانتینی در دامی افتاد که آخوندها برای او طراحی کرده بودند. مقامات زندان و دادستانی و اطلاعات طوری برای این پرفسور نا آشنا به دجالیت آخوندها برنامه ریزی کرده بودند که او یک گزارش سرهم بندی شده بدون تاثیر از وضعیت حقوق بشر ارائه کند. او در گزارش خود اشاره کم رنگی به بزرگترین جنایتی که همین یک سال پیش از سفرش به ایران اتفاق افتاد کرد. انتقاد او از وضعیت حقوق بشر در ایران چنان سطحی و کم تاثیر بود که صدای بسیاری از فعالان حقوق بشر و مقاومت ایران را در آورد. در عوض بسیاری از خانواده‌ها و زندانیانی که برای ملاقات با او رفته بودند، بازداشت و بعضا اعدام شدند.» [۶]
پایان مأموریت و میراث
پس از پایان مأموریت گالیندو پل در سال ۱۹۹۵، موریس دنبی کاپیتورن، حقوق‌دان کانادایی، جایگزین او شد. گالیندو پل تا پایان عمر به فعالیت‌های حقوقی و دیپلماتیک خود ادامه داد و به دلیل مشارکت در جنبش‌های انقلابی السالوادور و تلاش‌هایش در زمینه حقوق بشر در سطح بین‌المللی، به‌عنوان چهره‌ای برجسته شناخته شد. او در ۴ ژانویه ۲۰۱۲ در سن ۹۳ سالگی در شهر سان‌سالوادور، پایتخت السالوادور درگذشت.
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ New U.N. Human Rights Rapporteur for Iran | The Iran Primer
- ↑ Special Rapporteur on the situation of human rights in the Islamic Republic of Iran | OHCHR
- ↑ Mr. Reynaldo Galindo Pohl - Impact Iran
- ↑ E.CN.4.1990.24--Pohl Report 1990.pdf
- ↑ Report on the human rights situation in the Islamic Republic of Iran by the Special Representative of the Commission on Human Rights, Mr. Reynaldo Pohl, pursuant to Commission resolution 1988/69 - Iran Human Rights Documentation Center
- ↑ سفر معاون کمیسرعالی حقوق بشر به ایران؛ خامنه ای گالیندوپل دیگر می‌خواهد؟[۱]