کاربر:Alireza k h/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

از ایران پدیا
پرش به ناوبری پرش به جستجو
ایجاد صفحه تمرین ایندیرا گاندی
جزبدون خلاصۀ ویرایش
 
(۸۶ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات سیاستمدار
{{جعبه اطلاعات رویداد تاریخی
| نام = ایندیرا گاندی
|نام رویداد=دومین اجلاس پارلمان اروپا در روز جهانی حقوق بشر - آذر ۱۴۰۴
| تصویر = President Nixon meeting with Prime Minister Indira Gandhi in India - NARA - 194651.tif
|تصویر=اجلاس دو پارلمان اروپا - ۱۹آذر ۱۴۰۴.jpg
| اندازه تصویر = ۲۷۰ پیکسل
|عرض تصویر=
| توضیح تصویر = ایندیرا گاندی در دیدار با ریچارد نیکسون، رئیس‌جمهور ایالات متحده (۱۹۶۹). منبع: Wikimedia Commons.
|عناوین دیگر=اجلاس پارلمان اروپا: حقوق بشر در ایران، پاسخگویی رژیم و نقش اتحادیه اروپا
| نام اصلی = Indira Priyadarshini Gandhi (née Nehru)
|عاملان=استرون استیونسون، استیون جی. رَپ، دورین روکماکر، کومی نایدو، مریم رجوی، نمایندگان و شخصیت‌های سابق پارلمان اروپا و سازمان‌های حقوق بشری
| زمینه فعالیت = سیاست، رهبری حزب کنگره ملی هند، نخست‌وزیری
|مکان=پارلمان اروپا، بروکسل، بلژیک
| ملیت = هندی
|زمان=۱۹ آذر ۱۴۰۴ – ۱۰ دسامبر ۲۰۲۵ (روز جهانی حقوق بشر)
| تاریخ تولد = ۱۹ نوامبر ۱۹۱۷
|نتیجه=تأکید بر جنایت علیه بشریت بودن اقدامات رژیم از جمله قتل‌عام ۱۳۶۷ و موج اعدام‌ها، مطالبه شناسایی سپاه پاسداران به عنوان سازمان تروریستی، ایجاد مکانیسم‌های پاسخگویی بین‌المللی و دادگاه ویژه سازمان ملل، حمایت از طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی برای جمهوری دموکراتیک، توقف مماشات و حمایت از جنبش مقاومت سازمان‌یافته مردم ایران
| محل تولد = الله‌آباد (پرایاگراج کنونی)، هند بریتانیایی
| تاریخ مرگ = ۳۱ اکتبر ۱۹۸۴ (۶۶ سال)
| محل مرگ = دهلی نو، هند
| علت مرگ = ترور توسط محافظان سیک
| محل دفن = شاکتی استال، نزدیک راج گات، دهلی نو
| محل زندگی = الله‌آباد • دهلی نو • آکسفورد و سوئیس (دوران تحصیل)
| اتفاقات مهم = انقلاب سبز • ملی کردن بانک‌ها • جنگ هند و پاکستان ۱۹۷۱ و ایجاد بنگلادش • آزمایش هسته‌ای ۱۹۷۴ • وضعیت اضطراری ۱۹۷۵–۱۹۷۷ • عملیات بلو استار • بازگشت به قدرت در ۱۹۸۰
| لقب = زن آهنین هند • مادر هند • دورگا (الهه پیروزی)
| پیشه = سیاستمدار، نخست‌وزیر هند
| سال‌های فعالیت = ۱۹۴۲–۱۹۸۴
| حزب = حزب کنگره ملی هند (کنگره (I))
| همسر = فیروز گاندی (۱۹۴۲–۱۹۶۰، مرگ همسر)
| فرزندان = راجیو گاندی • سنجای گاندی
| والدین = جواهرلعل نهرو (پدر) • کامالا نهرو (مادر)
| تحصیلات = تحصیل در سانتی‌نیکتان، دانشگاه آکسفورد (سمویل کالج، بدون فارغ‌التحصیلی رسمی)
| دانشگاه = دانشگاه ویسوا-بهاراتی • دانشگاه آکسفورد
| حوزه = سیاست خارجی غیرمتعهد، سوسیالیسم دموکراتیک، سکولاریسم، توسعه اقتصادی
| جوایز = بهارات راتنا (۱۹۷۱) • جایزه لنین صلح (۱۹۸۴، پس از مرگ)
| گفتاورد = «شما نمی‌توانید با من دست بدهید، زیرا دست‌های من دست میلیون‌ها هندی است.»
}}
}}
[[پرونده:President Nixon meeting with Prime Minister Indira Gandhi in India - NARA - 194651.tif|بندانگشتی|ایندیرا گاندی در دیدار با ریچارد نیکسون (۱۹۶۹). منبع: Wikimedia Commons.<ref name="britannica" />|300x300پیکسل]]
'''دومین اجلاس پارلمان اروپا در روز جهانی حقوق بشر'''، اجلاسی است که در ۱۹ آذر ۱۴۰۴ مصادف با روز جهانی حقوق بشر در پارلمان اروپا در بروکسل برگزار شد. این اجلاس با عنوان «ایران: حقوق بشر، حسابرسی از رژیم و نقش اتحادیه اروپا» به بررسی وضعیت فاجعه‌بار حقوق بشر در ایران، موج بی‌سابقه اعدام‌ها و نقش اروپا در پاسخگویی به جنایات رژیم جمهوری اسلامی پرداخت. سخنرانان برجسته از جمله استرون استیونسون (نماینده سابق پارلمان اروپا از انگلستان)، سفیر استیون جی. رَپ (سفیر پیشین آمریکا برای عدالت کیفری جهانی)، دورین روکماکر (نماینده سابق پارلمان اروپا از هلند) و کومی نایدو (دبیرکل سابق عفو بین‌الملل) به همراه [[مریم رجوی]] به عنوان مهمان ویژه، رژیم را دیکتاتوری آخوندی توصیف کردند که با اعدام، شکنجه و سرکوب سیستماتیک، جامعه را ارعاب می‌کند. آنها آمار اعدام‌ها را بیش از ۱۹۳۲ مورد در سال ۱۴۰۴ و ۳۳۵ مورد تنها در ماه نوامبر ذکر کردند و این اقدامات را جنایت علیه بشریت خواندند. سخنرانان بر کشتار ۳۰ هزار زندانی سیاسی در سال ۱۳۶۷ تأکید کردند و خواستار شناسایی سپاه پاسداران به عنوان سازمان تروریستی، ایجاد دادگاه ویژه سازمان ملل، مستندسازی جنایات و حمایت از آلترناتیو دموکراتیک مبتنی بر طرح ۱۰ ماده‌ای شورای ملی مقاومت ایران شدند. اجلاس سقوط رژیم را اجتناب‌ناپذیر دانست و اروپا را به توقف مماشات و ایستادن در کنار مردم ایران و مقاومت سازمان‌یافته فراخواند.
'''ایندیرا پریادارشینی گاندی''' (زاده نهرو؛ ۱۹ نوامبر ۱۹۱۷ – ۳۱ اکتبر ۱۹۸۴)، سیاستمدار برجسته هندی و نخستین و تنها زن نخست‌وزیر این کشور تا سال ۲۰۲۵، یکی از تأثیرگذارترین رهبران قرن بیستم در کشورهای در حال توسعه بود. او دختر جواهرلعل نهرو، نخستین نخست‌وزیر هند مستقل، بود و در چهار دوره غیرمتوالی (۱۹۶۶–۱۹۷۷ و ۱۹۸۰–۱۹۸۴) نخست‌وزیر هند شد. گاندی هند را از بحران‌های اقتصادی شدید، جنگ‌های منطقه‌ای، تنش‌های داخلی و چالش‌های بین‌المللی عبور داد. دستاوردهای برجسته او شامل انقلاب سبز که هند را به خودکفایی غذایی رساند، ملی کردن بانک‌ها برای توزیع عادلانه‌تر منابع، پیروزی قاطع در جنگ ۱۹۷۱ با پاکستان و کمک به استقلال بنگلادش، آزمایش هسته‌ای صلح‌آمیز ۱۹۷۴، و تقویت جایگاه هند در جنبش عدم تعهد بود. با این حال، دوران حکومت او با جنجال‌های بزرگی مانند اعلام وضعیت اضطراری در ۱۹۷۵–۱۹۷۷ (که منجر به تعلیق حقوق مدنی و سرکوب مخالفان شد) و عملیات بلو استار در ۱۹۸۴ همراه بود که نهایتاً به ترور او توسط محافظان سیک منجر گردید. گاندی نماد قدرت زنان در سیاست جهانی، سوسیالیسم هندی، رهبری قاطع و گاهی اقتدارگرایانه است. میراث او همچنان در سیاست، اقتصاد و جامعه هند مدرن بحث‌برانگیز و تأثیرگذار باقی مانده و هند را از یک کشور وابسته به غذایی به یک قدرت منطقه‌ای و هسته‌ای تبدیل کرد.<ref name="britannica">{{یادکرد وب|نشانی=https://www.britannica.com/biography/Indira-Gandhi|عنوان=Indira Gandhi|وبگاه=Encyclopædia Britannica|تاریخ بازبینی=۱۳ دسامبر ۲۰۲۵}}</ref><ref name="pmindia">{{یادکرد وب|نشانی=https://www.pmindia.gov.in/en/former_pm/smt-indira-gandhi/|عنوان=Smt. Indira Gandhi|وبگاه=Prime Minister of India|تاریخ بازبینی=۱۳ دسامبر ۲۰۲۵}}</ref>
[[پرونده:Jawaharlal Nehru with Indira, Rajiv and Sanjay Gandhi at Teen Murti House (01).jpg|بندانگشتی|ایندیرا گاندی در کنار پدرش جواهرلعل نهرو و فرزندانش راجیو و سنجای. منبع: Wikimedia Commons.<ref name="britannica" />|250x250پیکسل]]
== زندگی اولیه و خانواده ==
ایندیرا پریادارشینی نهرو در ۱۹ نوامبر ۱۹۱۷ در الله‌آباد (پرایاگراج کنونی) در خانواده‌ای برجسته از کاشمیری پاندیت‌ها متولد شد. او تنها فرزند جواهرلعل نهرو، وکیل برجسته و رهبر جنبش استقلال هند، و کامالا نهرو بود که خود فعال اجتماعی و سیاسی به شمار می‌رفت. خانه خانوادگی آن‌ها، آناند بهاوان، مرکز فعالیت‌های سیاسی بود و مهاتما گاندی و دیگر رهبران استقلال اغلب به آنجا رفت‌وآمد داشتند. ایندیرا از کودکی در فضای جنبش استقلال بزرگ شد و حتی در ۱۲ سالگی "ارتش میمون‌ها" (وانار سنا) را برای کودکان سازمان‌دهی کرد تا در جنبش عدم همکاری کمک کنند.
مادرش کامالا در ۱۹۳۶ بر اثر سل درگذشت که ضربه‌ای عمیق به ایندیرا وارد کرد. او تحصیلات اولیه را در هند، سوئیس (اکول نوول در بکس) و انگلیس گذراند و سپس در سانتی‌نیکتان رابیندرانات تاگور و کالج سمویل آکسفورد تحصیل کرد، اما به دلیل بیماری و مشکلات سلامتی بدون دریافت مدرک رسمی فارغ‌التحصیل شد. در اروپا با فیروز گاندی (از خانواده پارسی زرتشتی، بدون نسبت با مهاتما گاندی) آشنا شد و در ۱۹۴۲ طبق آیین‌های هندو و زرتشتی ازدواج کردند. این ازدواج با مخالفت اولیه خانواده نهرو روبرو بود، اما پایدار ماند تا مرگ فیروز در ۱۹۶۰. آن‌ها دو پسر داشتند: راجیو (متولد ۱۹۴۴) و سنجای (متولد ۱۹۴۶) که هر دو بعدها وارد سیاست شدند.<ref name="britannica"/><ref name="pmindia"/>
== ورود به سیاست و نقش در دوران نهرو ==
ایندیرا از نوجوانی در فعالیت‌های سیاسی شرکت داشت. در ۱۹۳۸ به حزب کنگره ملی هند پیوست و در جنبش ترک هند (Quit India) در ۱۹۴۲ دستگیر و زندانی شد. پس از استقلال هند در ۱۹۴۷، او به عنوان میزبان غیررسمی و دستیار پدرش (که نخست‌وزیر شده بود) عمل کرد و در سفرهای دیپلماتیک همراه نهرو بود. او با رهبران جهانی مانند هری ترومن، دوایت آیزنهاور و نیکیتا خروشچف دیدار کرد و تجربه گسترده‌ای در سیاست خارجی کسب نمود.
در ۱۹۵۵ به کمیته اجرایی حزب کنگره پیوست و در ۱۹۵۹ رئیس حزب شد. پس از مرگ پدرش در ۱۹۶۴ و سپس مرگ لال بهادر شاستری در ۱۹۶۶، ایندیرا با حمایت رهبران ارشد حزب (معروف به سندیکا) به نخست‌وزیری رسید و رقیب اصلی‌اش مورارجی دسای را شکست داد. او نخستین زن نخست‌وزیر هند شد و شعار "گاربی هاتاو" (فقر را ریشه‌کن کن) را مطرح کرد.<ref name="britannica"/><ref name="pmindia"/>
== نخست‌وزیری اولیه و سیاست‌های داخلی (۱۹۶۶–۱۹۷۷) ==
دوران اولیه نخست‌وزیری گاندی با چالش‌های بزرگی مانند خشکسالی شدید، وابستگی به واردات غذا و تنش‌های سیاسی همراه بود. او سیاست‌های سوسیالیستی قاطعی پیش برد:


انقلاب سبز: حمایت گسترده از کشاورزی مدرن، معرفی بذرهای پربازده، کودهای شیمیایی و آبیاری که هند را از "کشور گدا" به خودکفایی غذایی رساند.
این اجلاس در روز جهانی حقوق بشر، بر بحران عمیق حقوق بشر در ایران تمرکز داشت و نظام ولایت فقیه را مسئول جنایات سیستماتیک از جمله اعدام‌های گسترده، شکنجه، ناپدیدسازی قهری و مجازات‌های قرون‌وسطایی دانست. استرون استیونسون به سرکوب ۴۶ ساله رژیم اشاره کرد و آمار اعدام‌ها را ۱۹۳۲ مورد تا آن تاریخ در سال ۱۴۰۴ و ۳۳۵ مورد در نوامبر توصیف کرد. او طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی را برای جمهوری دموکراتیک با جدایی دین و دولت، لغو اعدام و برابری جنسیتی ستود و خواستار بسته شدن سفارتخانه‌های رژیم، اخراج عوامل آن و شناسایی سپاه به عنوان تروریستی شد. سفیر استیون جی. رَپ اعدام‌ها را ترور دولتی برای سرکوب پس از خیزش‌ها خواند و با مقایسه به نسل‌کشی رواندا، بر پیگیری عدالت از طریق دادگاه‌های بین‌المللی تأکید کرد. او حمایت از اپوزیسیون مانند سازمان مجاهدین خلق را ضروری دانست. دورین روکماکر رژیم را شرورترین حکومت جهان توصیف کرد و مطالبات گسترده‌ای از جمله تأسیس دادگاه ویژه سازمان ملل، اعمال صلاحیت قضایی جهانی و به‌رسمیت شناختن قتل‌عام ۱۳۶۷ به عنوان جنایت علیه بشریت مطرح نمود. کومی نایدو طرح شش‌ماده‌ای برای اتحادیه اروپا ارائه داد که شامل توقف اعدام‌ها، مستندسازی جنایات و حفاظت از مخالفان بود. او سرکوب زنان را نشانه ضعف رژیم دانست و از مقاومت آنها الهام گرفت. مریم رجوی به عنوان رهبر شورای ملی مقاومت، آلترناتیو دموکراتیک را ارائه داد و جنبش کانون‌های شورشی را نیروی پیشبرنده تغییر توصیف کرد. اجلاس اجماعی بر رد مماشات، حمایت از تغییر دموکراتیک توسط مردم ایران و پاسخگویی قضایی مقامات رژیم ایجاد کرد و امید به سقوط دیکتاتوری و برقراری دموکراسی را تقویت نمود.<ref>[https://www.iranntv.com/959754-%D8%AF%D9%88%D9%85%DB%8C%D9%86-%D8%A7%D8%AC%D9%84%D8%A7%D8%B3-%D8%AF%D8%B1-%D9%BE%D8%A7%D8%B1%D9%84%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B1%D9%88%D9%BE%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86 دومین اجلاس در پارلمان اروپا در روز جهانی حقوق‌بشر - بروکسل ۱۹ آذر ۱۴۰۴]</ref> (چکیده حدود ۵۰۰ کلمه)
ملی کردن بانک‌ها (۱۹۶۹): ملی کردن ۱۴ بانک بزرگ برای هدایت اعتبار به بخش‌های روستایی و فقرا.
== زمینه برگزاری و بحران حقوق بشر در ایران ==
حذف امتیازات شاهزادگان (۱۹۷۱): پایان پرداخت‌های دولتی به حاکمان سابق ایالت‌های هند.
اجلاس دوم در پارلمان اروپا در روز جهانی حقوق بشر، در شرایطی برگزار شد که جمهوری اسلامی با موج بی‌سابقه اعدام‌ها و سرکوب گسترده روبرو است. سخنرانان وضعیت ایران را نتیجه ۴۶ سال دیکتاتوری آخوندی دانستند که با ابزارهایی مانند اعدام، شکنجه، قطع عضو و ناپدیدسازی قهری، جامعه را کنترل می‌کند. استرون استیونسون به بحران اقتصادی اشاره کرد: تورم نزدیک ۴۰ درصد، سقوط ارزش ریال و فقر سه‌چهارم جمعیت، در حالی که رژیم میلیاردها دلار صرف گروه‌های نیابتی مانند حزب‌الله و حوثی‌ها می‌کند. این بحران‌ها، همراه با خیزش‌های سراسری اخیر، رژیم را به افزایش اعدام‌ها واداشته تا از اوج‌گیری مقاومت جلوگیری کند.
آزمایش هسته‌ای ۱۹۷۴: انجام آزمایش هسته‌ای صلح‌آمیز (پوکران-۱) که هند را به قدرت هسته‌ای تبدیل کرد.
آمار ارائه‌شده تکان‌دهنده بود: بیش از ۱۹۳۲ اعدام در سال ۱۴۰۴، ۸۵۰ مورد در سال ۲۰۲۵ میلادی، نزدیک به هزار مورد در سال گذشته و ۳۳۵ مورد تنها در ماه نوامبر (معادل ۱۱ اعدام روزانه). بسیاری از این اعدام‌ها به جرایم مبهمی مانند «محاربه با خدا» یا حمایت از اپوزیسیون نسبت داده می‌شود. سخنرانان این اقدامات را نه قضایی، بلکه ترور دولتی برای ارعاب جامعه دانستند. همچنین به تبعیض علیه اقلیت‌های قومی مانند عرب، بلوچ و کرد و سرکوب زنان توسط گشت ارشاد اشاره شد.<ref>[https://www.iranntv.com/959754-%D8%AF%D9%88%D9%85%DB%8C%D9%86-%D8%A7%D8%AC%D9%84%D8%A7%D8%B3-%D8%AF%D8%B1-%D9%BE%D8%A7%D8%B1%D9%84%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B1%D9%88%D9%BE%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86 زمینه و آمار بحران حقوق بشر]</ref>
== سخنرانی استرون استیونسون و محکومیت دیکتاتوری آخوندی ==
استرون استیونسون، نماینده سابق پارلمان اروپا و مسئول کمیته بین‌المللی در جستجوی عدالت، رژیم را دیکتاتوری آخوندی خواند که ۴۶ سال با وحشیگری شهروندان را سرکوب کرده است. او کشتار ۳۰ هزار زندانی سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ را یکی از بزرگ‌ترین جنایات قرن بیستم توصیف کرد و تأکید نمود که مسئولان این قتل‌عام همچنان در قدرت هستند. استیونسون جنبش مقاومت سازمان‌یافته را ریشه‌دار دانست و به نقش کانون‌های شورشی، به ویژه زنان و جوانان شجاع، در چالش با دستگاه سرکوب اشاره کرد.


این سیاست‌ها محبوبیت او را افزایش داد، اما انتقادهایی نیز از تمرکز قدرت برانگیخت.<ref name="britannica"/>
او طرح ۱۰ ماده‌ای [[مریم رجوی]] را ستود که شامل جمهوری دموکراتیک، جدایی دین و دولت، لغو اعدام، برابری جنسیتی، حفاظت از اقلیت‌ها و انتخابات آزاد است. استیونسون خواستار اقدامات عملی اروپا شد: بسته شدن سفارتخانه‌های نظام ولایت فقیه، اخراج عوامل اطلاعاتی آن، شناسایی [[سپاه پاسداران]] به عنوان سازمان تروریستی و حمایت از تغییر دموکراتیک توسط مردم ایران.<ref>[https://www.iranntv.com/959754-%D8%AF%D9%88%D9%85%DB%8C%D9%86-%D8%A7%D8%AC%D9%84%D8%A7%D8%B3-%D8%AF%D8%B1-%D9%BE%D8%A7%D8%B1%D9%84%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B1%D9%88%D9%BE%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86 سخنرانی استرون استیونسون]</ref>
== سیاست خارجی و جنگ ۱۹۷۱ ==
== دیدگاه سفیر استیون جی. رَپ در مورد جنایات علیه بشریت ==
گاندی سیاست عدم تعهد پدرش را ادامه داد، اما به اتحاد جماهیر شوروی نزدیک شد و پیمان دوستی ۱۹۷۱ را امضا کرد. بزرگ‌ترین دستاورد خارجی او رهبری در جنگ هند-پاکستان ۱۹۷۱ بود. پس از سرکوب شدید بنگالی‌ها در پاکستان شرقی و ورود میلیون‌ها پناهنده به هند، گاندی از جنبش آزادی‌بخش بنگلادش حمایت کرد. جنگ در دسامبر ۱۹۷۱ در ۱۳ روز با پیروزی قاطع هند پایان یافت، پاکستان تسلیم شد و بنگلادش مستقل گردید. این پیروزی گاندی را به نماد ملی تبدیل کرد و لقب "دورگا" (الهه پیروزی) گرفت.<ref name="britannica"/><ref name="pmindia"/>
سفیر استیون جی. رَپ، با تجربه دادستانی در دادگاه‌های بین‌المللی، اعدام‌ها را اقدامات حساب‌شده ترور دولتی برای سرکوب مخالفان پس از خیزش‌ها دانست. او آمار را تکرار کرد و این جنایات را با نسل‌کشی رواندا و سیرالئون مقایسه نمود. رَپ به قتل‌عام ۱۳۶۷ اشاره کرد و هیئت‌های مرگ را ستایش‌شده توسط رژیم توصیف کرد.
[[پرونده:Indira Gandhi - The location where Indira Gandhi was shot.jpg|بندانگشتی|محل ترور ایندیرا گاندی در دهلی نو. منبع: Wikimedia Commons.<ref name="britannica" />|250x250پیکسل]]
او از تجربه سوریه الهام گرفت و تأکید نمود که عدالت پس از سقوط استبداد، از طریق جامعه مدنی و دادگاه‌های خارجی پیگیری می‌شود. رَپ خواستار مستندسازی جنایات، حمایت از پیگرد قانونی و توقف معامله با حقوق بشر شد. او سیاست مماشات را بی‌ثمر دانست و حمایت از اپوزیسیون مانند [[سازمان مجاهدین خلق ایران]] را ضروری خواند.<ref>[https://www.iranntv.com/959754-%D8%AF%D9%88%D9%85%DB%8C%D9%86-%D8%A7%D8%AC%D9%84%D8%A7%D8%B3-%D8%AF%D8%B1-%D9%BE%D8%A7%D8%B1%D9%84%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B1%D9%88%D9%BE%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86 سخنرانی استیون جی. رَپ]</ref>
== وضعیت اضطراری (۱۹۷۵–۱۹۷۷) ==
== موضع دورین روکماکر و مطالبات گسترده از اتحادیه اروپا ==
در ۱۹۷۵، دادگاه عالی الله‌آباد انتخابات ۱۹۷۱ گاندی را به دلیل تخلفات جزئی باطل کرد. مخالفان به رهبری جایاپراکاش نارایان جنبش گسترده‌ای راه انداختند. گاندی در ۲۵ ژوئن ۱۹۷۵ وضعیت اضطراری اعلام کرد: حقوق اساسی تعلیق شد، مطبوعات سانسور گردیدند، هزاران مخالف (از جمله نارایان و دسای) زندانی شدند و برنامه‌های جنجالی مانند کنترل جمعیت اجباری (عقیم‌سازی) اجرا شد که سنجای گاندی نقش کلیدی در آن داشت. این دوره به عنوان تاریک‌ترین فصل دموکراسی هند شناخته می‌شود و انتقادهای گسترده‌ای از نقض حقوق بشر برانگیخت، هرچند گاندی آن را برای حفظ ثبات ملی ضروری می‌دانست.<ref name="britannica"/>
دورین روکماکر رژیم را شنیع‌ترین و بی‌رحم‌ترین حکومت جهان خواند و به اعدام نزدیک ۱۸۰۰ نفر در ۲۰۲۳ و هزاران نفر در انتظار اعدام اشاره کرد. او جمهوری اسلامی را در آستانه فروپاشی به دلیل بحران‌های اقتصادی و نارضایتی عمومی دانست. روکماکر لیست بلندبالایی از مطالبات ارائه داد: اعمال صلاحیت قضایی جهانی، تأسیس دادگاه ویژه سازمان ملل، ایجاد مکانیسم پاسخگویی، دسترسی هیأت‌های حقیقت‌یاب، مشروط کردن روابط به توقف اعدام، شناسایی سپاه به‌عنوان نیروی تروریستی، حمایت از تغییر دموکراتیک و تأیید طرح ۱۰ ماده‌ای شورای ملی مقاومت. وی همه گرایش‌ها را به اتحاد برای کمک به مردم ایران فراخواند.<ref>[https://www.iranntv.com/959754-%D8%AF%D9%88%D9%85%DB%8C%D9%86-%D8%A7%D8%AC%D9%84%D8%A7%D8%B3-%D8%AF%D8%B1-%D9%BE%D8%A7%D8%B1%D9%84%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B1%D9%88%D9%BE%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86 سخنرانی دورین روکماکر]</ref>
== شکست انتخاباتی و بازگشت به قدرت ==
== طرح کومی نایدو و نقش زنان در مقاومت ==
در مارس ۱۹۷۷، گاندی انتخابات برگزار کرد و حزب کنگره شکست سنگینی خورد. دولت ائتلافی جاناتا به رهبری مورارجی دسای روی کار آمد و گاندی چندین بار زندانی شد، اما تبرئه گردید. در ژانویه ۱۹۸۰، با بهره‌برداری از ناکارآمدی دولت جاناتا و شعار "دولتی که کار کند"، کنگره بازگشت قدرتمندی داشت و گاندی دوباره نخست‌وزیر شد. مرگ ناگهانی سنجای در سانحه هوایی (ژوئن ۱۹۸۰) ضربه‌ای سنگین بود و راجیو گاندی را به سیاست کشاند.<ref name="britannica"/><ref name="pmindia"/>
کومی نایدو، دبیرکل سابق عفو بین‌الملل، طرح شش‌ماده‌ای ارائه داد: توقف اعدام‌ها، فرایند مستندسازی جنایات تحت رهبری سازمان ملل، حمایت از جامعه مدنی، حفاظت از مخالفان در اروپا، سازوکار تحقیقی برای قتل‌عام ۱۳۶۷ و مشروط کردن دیپلماسی به حقوق بشر.
== چالش‌های نهایی، عملیات بلو استار و ترور ==
او به اعدام زهرا طبری ۶۷ ساله به دلیل پلاکارد «زن، مقاومت، آزادی» اشاره کرد و سرکوب را نشانه ضعف رژیم دانست. نایدو زنان را در خط مقدم مبارزه توصیف کرد و از مبارزات ضد آپارتاید الهام گرفت. او به مسائل زیست‌محیطی مانند خشکسالی نیز پرداخت و بر اتحاد مسائل حقوق بشر تأکید نمود.<ref>[https://www.iranntv.com/959754-%D8%AF%D9%88%D9%85%DB%8C%D9%86-%D8%A7%D8%AC%D9%84%D8%A7%D8%B3-%D8%AF%D8%B1-%D9%BE%D8%A7%D8%B1%D9%84%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B1%D9%88%D9%BE%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86 سخنرانی کومی نایدو]</ref>
در دهه ۱۹۸۰، جدایی‌طلبی سیک در پنجاب به اوج رسید و جارنایل سینگ بیندرانواله معبد طلایی (هارماندیر صاحب) را به پایگاه مسلحانه تبدیل کرد. گاندی در ژوئن ۱۹۸۴ عملیات بلو استار را سفارش داد که ارتش هند معبد را محاصره و حمله کرد. این عملیات صدها کشته (از جمله غیرنظامیان) به جا گذاشت و احساسات سیک‌ها را عمیقاً جریحه‌دار کرد.
== آلترناتیو دموکراتیک ==
در ۳۱ اکتبر ۱۹۸۴، دو محافظ سیک گاندی (بیانت سینگ و ساتوانت سینگ) او را در باغ خانه‌اش در دهلی نو ترور کردند. پس از ترور، شورش‌های ضدسیک در هند رخ داد که هزاران سیک بی‌گناه کشته شدند. راجیو گاندی بلافاصله نخست‌وزیر شد.<ref name="britannica"/>
مریم رجوی به عنوان مهمان ویژه، طرح ۱۰ ماده‌ای شورای ملی مقاومت را ارائه داد که چشم‌انداز جمهوری دموکراتیک، غیراتمی، با جدایی دین و دولت و لغو اعدام را ترسیم می‌کند. سخنرانان این طرح را الگویی ایده‌آل برای ایران آینده دانستند و جنبش مقاومت را نیروی واقعی تغییر توصیف کردند.
[[پرونده:Indira gandhi's saree at the time of her death.JPG|بندانگشتی|ساری ایندیرا گاندی در زمان ترور، نگهداری‌شده در موزه یادبود. منبع: Wikimedia Commons.<ref name="britannica" />|212x212پیکسل]]
== نتیجه‌گیری اجلاس و چشم‌انداز آینده ==
== میراث ==
اجلاس بر اجتناب‌ناپذیر بودن سقوط رژیم و ضرورت حمایت اروپا از مردم ایران اجماع داشت. مطالبات مشترک شامل پاسخگویی قضایی، شناسایی تروریستی سپاه و حمایت از آلترناتیو دموکراتیک بود. این رویداد، پیام قوی به نظام ولایت فقیه ارسال کرد که دوران سرکوب به سر آمده و عدالت حاکم خواهد شد.
ایندیرا گاندی هند را از کشوری آسیب‌پذیر به قدرت منطقه‌ای و هسته‌ای تبدیل کرد، انقلاب سبز میلیون‌ها نفر را از گرسنگی نجات داد و جایگاه زنان در سیاست را ارتقا بخشید. با این حال، وضعیت اضطراری و عملیات بلو استار انتقادهای شدیدی از اقتدارگرایی او به همراه داشت. او نماد فمینیسم سیاسی در جهان سوم، سکولاریسم و توسعه سوسیالیستی است. سلسله نهرو-گاندی با نخست‌وزیری راجیو، سونیا و راهول گاندی ادامه یافت. میراث گاندی همچنان در اقتصاد بازار آزاد هند، روابط خارجی و چالش‌های وحدت ملی زنده است و او را یکی از پیچیده‌ترین رهبران تاریخ معاصر می‌سازد.<ref name="britannica"/><ref name="pmindia"/>
== منابع ==
== منابع ==
=== بیوگرافی‌ها ===
<references />
 
Frank, Katherine. ''Indira: The Life of Indira Nehru Gandhi''. Houghton Mifflin, ۲۰۰۲.
Jayakar, Pupul. ''Indira Gandhi: An Intimate Biography''. Pantheon Books, ۱۹۹۲.
 
=== دانشنامه‌ها و منابع رسمی ===
 
"Indira Gandhi." ''Encyclopædia Britannica''. https://www.britannica.com/biography/Indira-Gandhi
"Smt. Indira Gandhi." Official Website of the Prime Minister of India. https://www.pmindia.gov.in/en/former_pm/smt-indira-gandhi/
 
=== منابع تصویری ===
تصاویر از Wikimedia Commons انتخاب شده‌اند: https://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Indira_Gandhi
== پانویس ==
{{پانویس}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ دسامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۷:۳۳

دومین اجلاس پارلمان اروپا در روز جهانی حقوق بشر - آذر ۱۴۰۴
اجلاس پارلمان اروپا: حقوق بشر در ایران، پاسخگویی رژیم و نقش اتحادیه اروپا
عاملان استرون استیونسون، استیون جی. رَپ، دورین روکماکر، کومی نایدو، مریم رجوی، نمایندگان و شخصیت‌های سابق پارلمان اروپا و سازمان‌های حقوق بشری
مکان پارلمان اروپا، بروکسل، بلژیک
زمان ۱۹ آذر ۱۴۰۴ – ۱۰ دسامبر ۲۰۲۵ (روز جهانی حقوق بشر)
نتیجه تأکید بر جنایت علیه بشریت بودن اقدامات رژیم از جمله قتل‌عام ۱۳۶۷ و موج اعدام‌ها، مطالبه شناسایی سپاه پاسداران به عنوان سازمان تروریستی، ایجاد مکانیسم‌های پاسخگویی بین‌المللی و دادگاه ویژه سازمان ملل، حمایت از طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی برای جمهوری دموکراتیک، توقف مماشات و حمایت از جنبش مقاومت سازمان‌یافته مردم ایران

دومین اجلاس پارلمان اروپا در روز جهانی حقوق بشر، اجلاسی است که در ۱۹ آذر ۱۴۰۴ مصادف با روز جهانی حقوق بشر در پارلمان اروپا در بروکسل برگزار شد. این اجلاس با عنوان «ایران: حقوق بشر، حسابرسی از رژیم و نقش اتحادیه اروپا» به بررسی وضعیت فاجعه‌بار حقوق بشر در ایران، موج بی‌سابقه اعدام‌ها و نقش اروپا در پاسخگویی به جنایات رژیم جمهوری اسلامی پرداخت. سخنرانان برجسته از جمله استرون استیونسون (نماینده سابق پارلمان اروپا از انگلستان)، سفیر استیون جی. رَپ (سفیر پیشین آمریکا برای عدالت کیفری جهانی)، دورین روکماکر (نماینده سابق پارلمان اروپا از هلند) و کومی نایدو (دبیرکل سابق عفو بین‌الملل) به همراه مریم رجوی به عنوان مهمان ویژه، رژیم را دیکتاتوری آخوندی توصیف کردند که با اعدام، شکنجه و سرکوب سیستماتیک، جامعه را ارعاب می‌کند. آنها آمار اعدام‌ها را بیش از ۱۹۳۲ مورد در سال ۱۴۰۴ و ۳۳۵ مورد تنها در ماه نوامبر ذکر کردند و این اقدامات را جنایت علیه بشریت خواندند. سخنرانان بر کشتار ۳۰ هزار زندانی سیاسی در سال ۱۳۶۷ تأکید کردند و خواستار شناسایی سپاه پاسداران به عنوان سازمان تروریستی، ایجاد دادگاه ویژه سازمان ملل، مستندسازی جنایات و حمایت از آلترناتیو دموکراتیک مبتنی بر طرح ۱۰ ماده‌ای شورای ملی مقاومت ایران شدند. اجلاس سقوط رژیم را اجتناب‌ناپذیر دانست و اروپا را به توقف مماشات و ایستادن در کنار مردم ایران و مقاومت سازمان‌یافته فراخواند.

این اجلاس در روز جهانی حقوق بشر، بر بحران عمیق حقوق بشر در ایران تمرکز داشت و نظام ولایت فقیه را مسئول جنایات سیستماتیک از جمله اعدام‌های گسترده، شکنجه، ناپدیدسازی قهری و مجازات‌های قرون‌وسطایی دانست. استرون استیونسون به سرکوب ۴۶ ساله رژیم اشاره کرد و آمار اعدام‌ها را ۱۹۳۲ مورد تا آن تاریخ در سال ۱۴۰۴ و ۳۳۵ مورد در نوامبر توصیف کرد. او طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی را برای جمهوری دموکراتیک با جدایی دین و دولت، لغو اعدام و برابری جنسیتی ستود و خواستار بسته شدن سفارتخانه‌های رژیم، اخراج عوامل آن و شناسایی سپاه به عنوان تروریستی شد. سفیر استیون جی. رَپ اعدام‌ها را ترور دولتی برای سرکوب پس از خیزش‌ها خواند و با مقایسه به نسل‌کشی رواندا، بر پیگیری عدالت از طریق دادگاه‌های بین‌المللی تأکید کرد. او حمایت از اپوزیسیون مانند سازمان مجاهدین خلق را ضروری دانست. دورین روکماکر رژیم را شرورترین حکومت جهان توصیف کرد و مطالبات گسترده‌ای از جمله تأسیس دادگاه ویژه سازمان ملل، اعمال صلاحیت قضایی جهانی و به‌رسمیت شناختن قتل‌عام ۱۳۶۷ به عنوان جنایت علیه بشریت مطرح نمود. کومی نایدو طرح شش‌ماده‌ای برای اتحادیه اروپا ارائه داد که شامل توقف اعدام‌ها، مستندسازی جنایات و حفاظت از مخالفان بود. او سرکوب زنان را نشانه ضعف رژیم دانست و از مقاومت آنها الهام گرفت. مریم رجوی به عنوان رهبر شورای ملی مقاومت، آلترناتیو دموکراتیک را ارائه داد و جنبش کانون‌های شورشی را نیروی پیشبرنده تغییر توصیف کرد. اجلاس اجماعی بر رد مماشات، حمایت از تغییر دموکراتیک توسط مردم ایران و پاسخگویی قضایی مقامات رژیم ایجاد کرد و امید به سقوط دیکتاتوری و برقراری دموکراسی را تقویت نمود.[۱] (چکیده حدود ۵۰۰ کلمه)

زمینه برگزاری و بحران حقوق بشر در ایران

اجلاس دوم در پارلمان اروپا در روز جهانی حقوق بشر، در شرایطی برگزار شد که جمهوری اسلامی با موج بی‌سابقه اعدام‌ها و سرکوب گسترده روبرو است. سخنرانان وضعیت ایران را نتیجه ۴۶ سال دیکتاتوری آخوندی دانستند که با ابزارهایی مانند اعدام، شکنجه، قطع عضو و ناپدیدسازی قهری، جامعه را کنترل می‌کند. استرون استیونسون به بحران اقتصادی اشاره کرد: تورم نزدیک ۴۰ درصد، سقوط ارزش ریال و فقر سه‌چهارم جمعیت، در حالی که رژیم میلیاردها دلار صرف گروه‌های نیابتی مانند حزب‌الله و حوثی‌ها می‌کند. این بحران‌ها، همراه با خیزش‌های سراسری اخیر، رژیم را به افزایش اعدام‌ها واداشته تا از اوج‌گیری مقاومت جلوگیری کند. آمار ارائه‌شده تکان‌دهنده بود: بیش از ۱۹۳۲ اعدام در سال ۱۴۰۴، ۸۵۰ مورد در سال ۲۰۲۵ میلادی، نزدیک به هزار مورد در سال گذشته و ۳۳۵ مورد تنها در ماه نوامبر (معادل ۱۱ اعدام روزانه). بسیاری از این اعدام‌ها به جرایم مبهمی مانند «محاربه با خدا» یا حمایت از اپوزیسیون نسبت داده می‌شود. سخنرانان این اقدامات را نه قضایی، بلکه ترور دولتی برای ارعاب جامعه دانستند. همچنین به تبعیض علیه اقلیت‌های قومی مانند عرب، بلوچ و کرد و سرکوب زنان توسط گشت ارشاد اشاره شد.[۲]

سخنرانی استرون استیونسون و محکومیت دیکتاتوری آخوندی

استرون استیونسون، نماینده سابق پارلمان اروپا و مسئول کمیته بین‌المللی در جستجوی عدالت، رژیم را دیکتاتوری آخوندی خواند که ۴۶ سال با وحشیگری شهروندان را سرکوب کرده است. او کشتار ۳۰ هزار زندانی سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ را یکی از بزرگ‌ترین جنایات قرن بیستم توصیف کرد و تأکید نمود که مسئولان این قتل‌عام همچنان در قدرت هستند. استیونسون جنبش مقاومت سازمان‌یافته را ریشه‌دار دانست و به نقش کانون‌های شورشی، به ویژه زنان و جوانان شجاع، در چالش با دستگاه سرکوب اشاره کرد.

او طرح ۱۰ ماده‌ای مریم رجوی را ستود که شامل جمهوری دموکراتیک، جدایی دین و دولت، لغو اعدام، برابری جنسیتی، حفاظت از اقلیت‌ها و انتخابات آزاد است. استیونسون خواستار اقدامات عملی اروپا شد: بسته شدن سفارتخانه‌های نظام ولایت فقیه، اخراج عوامل اطلاعاتی آن، شناسایی سپاه پاسداران به عنوان سازمان تروریستی و حمایت از تغییر دموکراتیک توسط مردم ایران.[۳]

دیدگاه سفیر استیون جی. رَپ در مورد جنایات علیه بشریت

سفیر استیون جی. رَپ، با تجربه دادستانی در دادگاه‌های بین‌المللی، اعدام‌ها را اقدامات حساب‌شده ترور دولتی برای سرکوب مخالفان پس از خیزش‌ها دانست. او آمار را تکرار کرد و این جنایات را با نسل‌کشی رواندا و سیرالئون مقایسه نمود. رَپ به قتل‌عام ۱۳۶۷ اشاره کرد و هیئت‌های مرگ را ستایش‌شده توسط رژیم توصیف کرد. او از تجربه سوریه الهام گرفت و تأکید نمود که عدالت پس از سقوط استبداد، از طریق جامعه مدنی و دادگاه‌های خارجی پیگیری می‌شود. رَپ خواستار مستندسازی جنایات، حمایت از پیگرد قانونی و توقف معامله با حقوق بشر شد. او سیاست مماشات را بی‌ثمر دانست و حمایت از اپوزیسیون مانند سازمان مجاهدین خلق ایران را ضروری خواند.[۴]

موضع دورین روکماکر و مطالبات گسترده از اتحادیه اروپا

دورین روکماکر رژیم را شنیع‌ترین و بی‌رحم‌ترین حکومت جهان خواند و به اعدام نزدیک ۱۸۰۰ نفر در ۲۰۲۳ و هزاران نفر در انتظار اعدام اشاره کرد. او جمهوری اسلامی را در آستانه فروپاشی به دلیل بحران‌های اقتصادی و نارضایتی عمومی دانست. روکماکر لیست بلندبالایی از مطالبات ارائه داد: اعمال صلاحیت قضایی جهانی، تأسیس دادگاه ویژه سازمان ملل، ایجاد مکانیسم پاسخگویی، دسترسی هیأت‌های حقیقت‌یاب، مشروط کردن روابط به توقف اعدام، شناسایی سپاه به‌عنوان نیروی تروریستی، حمایت از تغییر دموکراتیک و تأیید طرح ۱۰ ماده‌ای شورای ملی مقاومت. وی همه گرایش‌ها را به اتحاد برای کمک به مردم ایران فراخواند.[۵]

طرح کومی نایدو و نقش زنان در مقاومت

کومی نایدو، دبیرکل سابق عفو بین‌الملل، طرح شش‌ماده‌ای ارائه داد: توقف اعدام‌ها، فرایند مستندسازی جنایات تحت رهبری سازمان ملل، حمایت از جامعه مدنی، حفاظت از مخالفان در اروپا، سازوکار تحقیقی برای قتل‌عام ۱۳۶۷ و مشروط کردن دیپلماسی به حقوق بشر. او به اعدام زهرا طبری ۶۷ ساله به دلیل پلاکارد «زن، مقاومت، آزادی» اشاره کرد و سرکوب را نشانه ضعف رژیم دانست. نایدو زنان را در خط مقدم مبارزه توصیف کرد و از مبارزات ضد آپارتاید الهام گرفت. او به مسائل زیست‌محیطی مانند خشکسالی نیز پرداخت و بر اتحاد مسائل حقوق بشر تأکید نمود.[۶]

آلترناتیو دموکراتیک

مریم رجوی به عنوان مهمان ویژه، طرح ۱۰ ماده‌ای شورای ملی مقاومت را ارائه داد که چشم‌انداز جمهوری دموکراتیک، غیراتمی، با جدایی دین و دولت و لغو اعدام را ترسیم می‌کند. سخنرانان این طرح را الگویی ایده‌آل برای ایران آینده دانستند و جنبش مقاومت را نیروی واقعی تغییر توصیف کردند.

نتیجه‌گیری اجلاس و چشم‌انداز آینده

اجلاس بر اجتناب‌ناپذیر بودن سقوط رژیم و ضرورت حمایت اروپا از مردم ایران اجماع داشت. مطالبات مشترک شامل پاسخگویی قضایی، شناسایی تروریستی سپاه و حمایت از آلترناتیو دموکراتیک بود. این رویداد، پیام قوی به نظام ولایت فقیه ارسال کرد که دوران سرکوب به سر آمده و عدالت حاکم خواهد شد.

منابع